Ψεκασμένος δικαιωματισμός ή δημόσια υγεία;

Σε μια εποχή που ξορκίζαμε διεθνώς την «ανασφάλεια», την κοινωνική και την πολιτισμική, γιατί γεννά πολιτικά τέρατα, φαίνεται ότι έχουμε την πολυτέλεια να βιώσουμε άλλη μια ανασφάλεια, και μάλιστα μεγαλύτερη – την υγειονομική. Αυτή την τροπή νομίζω ότι έχει πάρει ο «διάλογος» για τον εμβολιασμό ή την άρνησή του, τον υποτιθέμενο διχασμό της κοινωνίας, την ανάγκη αλλά και τα όρια της «πειθούς», την επιβολή υποχρεωτικών μέτρων. Το πρόβλημα έχει πάψει όμως να είναι «επικοινωνιακό» και προπαγανδιστικό, γιατί αν μείνουμε σε αυτό το επίπεδο η ανασφάλεια θα εντείνεται παρά θα καθησυχάζει. Η προσπάθεια πειθούς θα πρέπει ασφαλώς να είναι διαρκής, αλλά ξέρουμε ότι στις σύγχρονες κοινωνίες η λογική της επιστήμης και ο λόγος των ειδημόνων συχνά υποσκάπτεται από τη λογική και τον λόγο των παντοειδών ΜΜΕ. Αυτό βιώσαμε στην εξέλιξη της πανδημίας – παγκοσμίως, όχι μόνο ούτε τόσο στη χώρα μας. Στο επίπεδο της επιστήμης και των ειδημόνων ο συσχετισμός μεταξύ υποστηρικτών του εμβολιασμού και «αρνητών», διαισθητικά μιλώντας, ήταν 99% – 1%, στο επίπεδο των έγκυρων ΜΜΕ γινόταν 80%-20% γιατί – ορθώς – «πρέπει να εκπροσωπηθεί και η άλλη άποψη», και ο συσχετισμός αντιστρεφόταν όταν έφτανε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα «ψεκασμένα» ΜΜΕ. Την ίδια ώρα χανόταν και η δυνατότητα αξιολόγησης των γεγονότων και της πληροφορίας. Η εξαιρετικά σπάνια περίπτωση θρόμβωσης επικρατούσε της καταθλιπτικής συχνότητας των ΜΕΘ και των φέρετρων. Τίποτα από αυτά δεν ήταν καινούργιο. Οι κοινωνιολόγοι μιλούν εδώ και δεκαετίες για τον κατακερματισμό της Δημόσιας Σφαίρας σε «φυλές», η καθεμιά με τους δικούς της κώδικες και τους δικούς της «γκουρού». Στην περίπτωση όμως της πανδημίας το κράτος αναλαμβάνει τον δικό του ρόλο – αν αυτή δεν είναι «έκτακτη κατάσταση» τότε ποια είναι; Το κράτος που ως έννοια και οντότητα υπερβαίνει βεβαίως την εκάστοτε κυβέρνηση. Μπορεί λοιπόν και οφείλει να νομοθετήσει καθώς έχει την υποχρέωση να προστατέψει την κοινωνία όσο διαρκεί η πανδημία. Οχι πλέον με «οριζόντια μέτρα» αλλά διαφοροποιώντας τα δικαιώματα των εμβολιασμένων από τα δικαιώματα των ανεμβολίαστων στο πλαίσιο της φιλελεύθερης δημοκρατίας που είμαστε. Στους τελευταίους αναγνωρίζεται και γίνεται σεβαστό το δικαίωμα της προσωπικής επιλογής, ταυτόχρονα όμως με την ανάληψη του κόστους της επιλογής τους, το οποίο έχει γίνει σαφές από τα μέτρα που επιβάλλει η Πολιτεία. Μέτρα που κινούνται επίσης στο πνεύμα της σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας και δεν αναστέλλουν π.χ. τις υπηρεσίες που παρέχει δωρεάν το δημόσιο σύστημα υγείας.