Είκοσι εννιά χρόνια μετά

Ο Θάνος Αξαρλιάν δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να μας συστηθεί όρθιος. Τον γνωρίσαμε ένα ζεστό μεσημέρι του 1992, στις 14 Ιουλίου, ξαπλωμένο μπρούμυτα σε ένα πεζοδρόμιο, στη συμβολή των οδών Καραγεώργη Σερβίας και Βουλής. Φορούσε ένα μπλουτζίν και ένα τίσερτ και έδειχνε να κοιμάται, ενώ «κολυμπούσε» στο ίδιο του το αίμα. Η οικογένειά του διατηρούσε εργαστήριο κοσμημάτων λίγο παρακάτω, στην οδό Περικλέους, όπου εργαζόταν και ο ίδιος για ένα χαρτζιλίκι. Εναν χρόνο νωρίτερα, είχε χάσει τον πατέρα του. Ο μεγαλύτερος αδελφός του, Σέργιος, είχε αναγκαστεί να αφήσει τις σπουδές του στο ΕΚΠΑ για να βοηθήσει στην οικογενειακή επιχείρηση και στο μεγάλωμα του μικρότερου αδελφού τους, του εξάχρονου Πέτρου. Εκείνο το μοιραίο μεσημέρι, ο Θάνος, βγαίνοντας για εξωτερικές δουλειές στη γειτονιά, χτυπήθηκε από θραύσμα ρουκέτας που εκτόξευσε η τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη», με στόχο τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Παλαιοκρασσά. «Ακουσα έναν εκκωφαντικό θόρυβο, αλλά δεν σκέφτηκα πως θα είχε συμβεί κάτι σ’ αυτό τον πολυσύχναστο δρόμο. Φώναξα, τρέξτε για τον Θάνο», κατέθεσε η μητέρα του θύματος, Σταυρούλα. «Οταν έγινε η κηδεία, το παιδί μου ήταν σαν να κοιμόταν. Είχε θραύσματα από τη ρουκέτα στη δεξιά του πλευρά η οποία είχε διαλυθεί». Ο αδελφός του, Σέργιος, μετά την εκταφή είχε δηλώσει: «Η δεξιά θωρακική κοιλότητα απλά δεν υπήρχε».