Το εμβόλιο, τα μέτρα και ο… διχασμός

Εξοργιστικές διαστάσεις αποκτά η «συζήτηση» περί «διχασμού» σε σχέση με το αν πρέπει ή δεν πρέπει να εμβολιαστούν άπαντες, αλλά και αν πρέπει να λαμβάνονται μέτρα ως προς εκείνους που δεν το κάνουν. «Συζήτηση» εντός εισαγωγικών καθώς μια συζήτηση απαιτείται να πληροί κάποια ελάχιστα κοινώς αποδεκτά όρια λογικής, εν προκειμένω, ανύπαρκτα. Το ίδιο ισχύει και για την έννοια «διχασμός»: είναι τόσο αδόκιμη η χρήση της επί του θέματος, που όσα εισαγωγικά και να βάλει κανείς δεν αρκούν. Αλλά εκεί που καίγεται πια κάθε ίχνος σοβαρότητας είναι στη… διαμάχη «πρέπει – δεν πρέπει». Εκεί μένει κανείς άναυδος. Και ελπίζει ότι ο… 666 που μπήκε στα «μυαλά» όσων σκέφτονται έτσι, να βαρεθεί κάποια ώρα και να σηκωθεί και να φύγει μόνος του. Γιατί, όπως φαίνεται, άλλος τρόπος να γλιτώσουν και εκείνοι και, κυρίως, όλοι οι υπόλοιποι δεν υπάρχει. Με όλα αυτά, το χάραγμα του «εξαποδώ» έχει αρχίσει να φαντάζει αληθινό: όχι όπως το πιστεύουν διάφοροι πολέμιοι των εμβολίων, αλλά ακριβώς επειδή υπάρχουν τέτοιοι…