Ο Δημήτρης και οι άλλοι

^«Αν περισσότεροι είχαν εμβολιαστεί μπορεί τα πράγματα να ήταν καλύτερα για εμένα και την οικογένειά μου» λέει μειδιώντας με συστολή στο παράθυρο του δελτίου ο Δημήτρης Καρακώστας. Είναι ο πιτσιρικάς από τη Ναύπακτο που έσκισε στις πανελλαδικές, ενώ δύο μήνες πριν δώσει εξετάσεις έχασε τους γονείς του από κορωνοϊό. Στην αρχή δεν ήθελε να βγει. «Τι να πω εγώ σε ένα δελτίο;» μου έλεγε στο τηλέφωνο. «Ηταν δύσκολα, αλλά δεν ξέρω γιατί ο λόγος ο δικός μου έχει βαρύτητα» επέμενε. Τελικά μας έκανε το χατήρι και βγήκε. Και ήταν η πιο σημαντική είδηση που παίξαμε. Οχι μόνο για όσα είπε. Αλλά κυρίως για όσα είδαμε μέσα από όσα έλεγε. Το βλέμμα και οι παύσεις του. Το αμήχανο χαμόγελο και η συστολή. Ολο το τελευταίο διάστημα τα ρεπορτάζ μεταφέρουν εικόνες από νεαρούς που διασκεδάζουν στο ΑΠΘ, άλλους που οργανώνουν κορωνοπάρτι και πολλές αγανακτισμένες δηλώσεις. Προσπαθώ να φανταστώ πώς νιώθει ακούγοντας νεαρούς να δηλώνουν εν εξάλλω στην κάμερα πως δεν μπορούν να διασκεδάσουν χωρίς μουσική στα μπαρ. Πολιτικούς να καλούν σε πορείες και επιχειρηματίες εστίασης να αγανακτούν διότι «δεν μπορούμε να κάνουμε face control στους πελάτες». Ηθελα πολλά να μάθω για τον Δημήτρη. Φίλοι μου έλεγαν μετά το δελτίο, γιατί δεν τον ρώτησα πώς έφυγαν οι γονείς του, πώς κόλλησαν τον ιό και άλλα πολλά για την τραγική του απώλεια. Ομως δεν ήθελα να πει κάτι που απλά θα έπαιζε στα site. Περισσότερο με ενδιέφερε αυτό που δεν έλεγε. Το παράδειγμα και η στάση ζωής. Η δύναμη και η ελπίδα.