Πριν από έναν περίπου χρόνο, στην ίδια αυτή στήλη όπου έχω την τιμή να φιλοξενούμαι μία φορά κάθε 15 ημέρες, είχα εκφράσει τις ανησυχίες μου για τη μετά COVID-19 εποχή. Αυτή δηλαδή την εποχή που κατά μια έννοια ζούμε εδώ και λίγο καιρό (διότι το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει), περιμένοντας να δούμε τι μας επιφυλάσσει όχι πια το απόμακρο μέλλον, αλλά τίποτα πιο μακρινό από την επόμενη ημέρα. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πού οδηγείται ο κόσμος, κανείς δεν μπορεί να ορίσει με βεβαιότητα την ταυτότητα του «εχθρού» – αν υπάρχει κιόλας εχθρός. Απλώς ζούμε ή μάλλον «επιβιώνουμε», όπως άκουσα να μου λένε αρκετοί ξένοι συνάδελφοι (από διάφορες χώρες του κόσμου) με τους οποίους συνομίλησα φέτος στο Φεστιβάλ των Καννών που αυτές τις ημέρες πραγματοποιείται στη γαλλική λουτρόπολη. Είχα να δω αυτούς τους ανθρώπους από τον Μάιο του 2019, αφού πέρυσι το Φεστιβάλ των Καννών «ξέφυγε» από τον χάρτη λόγω COVID-19 και έγινε (όπως εξάλλου τα περισσότερα φεστιβάλ) μόνο υβριδικά. «Επιβιώνω» ήταν ως επί το πλείστον η απάντηση στην ερώτηση «πώς τα πας;».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή