Νοσταλγία

«Το χαλί όπου παίζαμε ήταν κόκκινο» είχε τιτλοφορήσει το βιβλίο των παιδικών του αναµνήσεων ο Νίκος Χατζηκυριάκος Γκίκας, στολίζοντας με σχέδιά του την έκδοση που εδώ και χρόνια ξεχωρίζει στη στοίβα των αγαπημένων αναγνωσμάτων. Σήμερα που η επιθυμία των διακοπών στα ελληνικά νησιά παίρνει διαστάσεις παγκόσμιας (; ) τάσης, η δική μου γενιά συνθέτει το δικό της μωσαϊκό νοσταλγικών αναμνήσεων. Κόκκινο Χαλί 2.0… Πάνω στο οποίο απλώνουμε μνήμες από τότε που τα νησιά του Αιγαίου περίμεναν παρέες με φοιτητικές ταυτότητες. Παρέες ζευγαριών ή πολυάριθμων νεανικών μπουλουκιών που γυρνοβολούσαν το κυκλαδονήσι της καρδιάς (και της τσέπης τους) μαθαίνοντας να απολαμβάνουν κάποια άδεια παραλία, την ταβέρνα πάνω στο κύμα με ντομάτες γεμιστές, χταπόδι στα κάρβουνα και ψάρι ημέρας (και όχι ιχθυοτροφείου). Στο Κόκκινο Χαλί 2.0 χωρούν και τα πολύωρα ταξίδια στο κατάστρωμα των αργόσυρτων πλοίων παλαιού τύπου που έκαναν σε δώδεκα ώρες το εσωτερικό δρομολόγιο των Κυκλάδων, ενώνοντας τη Σαντορίνη με τη Σύρο, την Αμοργό με τη Μύκονο, τη Σίφνο με την Ιο. Νύχτες καταστρώματος με νεανικά πλήθη να ανταλλάσσουν τα πρώτα αναγνωριστικά βλέμματα μεταξύ τους, επισημαίνοντας τα πρόσωπα τα οποία στη συνέχεια θα αναγνώριζαν και θα γνώριζαν ερωτικώς καλύτερα στα μπαρ και τα σοκάκια της Χώρας.