Ανεξάρτητα από ιδεολογικές διαφορές ή θεωρήσεις, είναι όσο ποτέ επείγον οι πολιτικές δυνάμεις να βρουν ένα modus vivendi όσον αφορά την αντιμετώπιση της πανδημίας και την υγειονομική κρίση. Εστω και τώρα έχει αξία να αναζητηθεί εκείνο το πεδίο συνεννόησης και συναίνεσης ώστε και το εμβολιαστικό πρόγραμμα να επιταχυνθεί και το νέο σχέδιο υποχρεωτικότητας να δρομολογηθεί ομαλά εν μέσω θέρους και με μια τουριστική σεζόν εν εξελίξει. Η αναζωπύρωση της πανδημίας έχει ως άμυνα το εμβόλιο και τα μέτρα προστασίας. Εδώ, καθοριστικό ρόλο έχει πέραν του συλλογικού σχεδίου της πολιτείας και η ατομική ευθύνη.

Παράλληλα όμως έχουν ευθύνη και τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου που – ας μην το ξεχνούμε – είναι και εκφράσεις της κοινωνίας των πολιτών. Αρα, δεν υπάρχει ούτε εκατοστό δυνατότητας διχασμού και νέου εμφυλίου πολέμου παρά μόνον εκείνες οι συγκλίσεις για την τρέχουσα συγκυρία που θα αποτυπώσει την ωριμότητα και τη συνευθύνη των πολιτικών αντιπάλων. Προσοχή: αυτό δεν αναιρεί τις μεγάλες διαφορές, ιδεολογικές και πολιτικές των κομμάτων. Δεν δύναται όμως από την άλλη να αφήνεται χώρος από κόμματα στο επικίνδυνο ρεύμα του αντιεμβολιασμού ακόμη και εντός τους και αυτό αφορά προφανώς και τη σχετική διττή στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ισως δεν το αντιλαμβάνονται ορισμένοι εκ των αντιπολιτευόμενων πολιτικών μας, αλλά η σημερινή τους στάση και το κατά πόσο είναι σοβαρή, θέτει υποθήκη και για το σύνολο του πολιτικού συστήματος προσεχώς.