Ηταν αδόκητος ο θάνατος του Θάνου Αξαρλιάν, στις 14 Ιουλίου 1992, από τη ρουκέτα που πυροδότησε με στόχο τον Γιάννη Παλαιοκρασσά ο Δημήτρης Κουφοντίνας, βιαστικά, επειδή έπρεπε να πάει διακοπές. Και ορθώς, κάθε χρόνο, θυμόμαστε τον εικοσάχρονο νεκρό. Εχω την αίσθηση, όμως, ότι για λόγους ρουτίνας περισσότερο και όχι επειδή το εννοούμε πραγματικά, κάνουμε ένα λάθος: λέγοντας ότι ήταν ένας άδικος θάνατος κι ότι σκοτώθηκε ένας αθώος είναι σαν να αντιδιαστέλλουμε την περίπτωση Αξαρλιάν με τους άλλους θανάτους από τη δράση της 17 Νοέμβρη. Αφού τονίζουμε όι ο Αξαρλιάν ήταν αθώος είναι σαν να λέμε ότι τα άλλα θύματα των τρομοκρατών ήταν ένοχα, αφού ο θάνατος του Αξαρλιάν είναι άδικος, οι θάνατοι των υπολοίπων είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι ήταν δίκαιοι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή