Συγκοινωνούντα δοχεία

Από το 1974 το πολιτικό τοπίο στη χώρα μας χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη τεσσάρων διαφορετικών ιδεολογικών χώρων. Πρόκειται κατ’ αρχάς για τον χώρο της Ακρας Δεξιάς, που απορρίπτει το πολίτευμα, όπως αυτό διαμορφώθηκε στην παραπάνω περίοδο, και επιδιώκει την επάνοδο σε πιο ιεραρχικά πρότυπα, με λιγότερο ή περισσότερο αυταρχικά στοιχεία (π.χ. Εθνική Παράταξις το 1977, Χρυσή Αυγή). Ο χώρος της Ακρας Αριστεράς, με κυρίαρχο το ΚΚΕ αλλά και διαχρονική παρουσία των λεγόμενων «αριστεριστών», ευαγγελίζεται όχι μόνο την αλλαγή του πολιτεύματος αλλά και την αποδόμηση του υφιστάμενου μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης. Τέλος, οι χώροι αφενός της Κεντροδεξιάς, με προέχουσα εκεί τη Νέα Δημοκρατία και εφήμερες εμφανίσεις άλλων σχηματισμών, και αφετέρου της Κεντροαριστεράς – ανανεωτικής Αριστεράς (ΠΑΣΟΚ, ΚΙΝΑΛ, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ) αποδέχονται όλα τα παραπάνω (πολίτευμα και κοινωνικό σύστημα) και μαζί τους διεθνείς προσανατολισμούς της χώρας (ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ενωση, ευρωζώνη). Τους διακρίνει μεταξύ τους κυρίως η διαφορετική αντίληψη την οποία έχουν για τη σχέση μεταξύ οικονομικής ελευθερίας και οικονομικής-κοινωνικής ισότητας. Οι κεντροδεξιοί δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στην πρώτη, ενώ οι κεντροαριστεροί στη δεύτερη, ζητούν δηλαδή περισσότερη αναδιανομή, με ευθύνη του κράτους, από τους έχοντες προς τους μη έχοντες.