Λύσσα

Δεν χρειάζεται να σε έχει δαγκώσει κογιότ για να λυσσάξεις. Η αρχαία αυτή νόσος που υπόσχεται σίγουρο θάνατο, ξεπαστρεύει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους κάθε χρόνο σε Ασία και Αφρική. Στη χώρα μας έχει εξαλειφθεί μέσω εμβολιασμών ανθρώπων και ζώων, από τη μέρα όμως που είδα τη λαοσύναξη των αντιεμβολιαστών, αναρωτιέμαι αν υπάρχει χρεία για μια έστω αναμνηστική δόση. Σε τι οφείλουμε όλο αυτό; Ξέρω γιατρούς, μάλιστα γιατρούς, που προτιμούν μια άνευ αποδοχών από ένα ανεπαίσθητο τσίμπημα στο μπράτσο, βουλιάζοντας στην απελπισία τους εμβολιασμένους συναδέλφους τους που θα κληθούν οσονούπω να βγάλουν διπλάσια δουλειά με το μισό προσωπικό. Ξέρω και χρόνιους ασθενείς που πείστηκαν από τους γιατρούς τους να μην αρτυθούν από το εμβόλιο για να μεταβληθούν σε λίγες μέρες οι θάλαμοι αιμοκάθαρσης, οι καρδιολογικές μονάδες και οι ογκολογικές πτέρυγες σε χώρους οδύνης και σπαραγμού. Δεν έχω τη λύση ούτε και τον Κικίλια έχω εδώ μπροστά μου να του πω να πάψει να χαριεντίζεται με τη φύρα της κοινωνίας και να τους πετάξει αμέσως όλους έξω, γιατί μέχρι τον Σεπτέμβριο που τους δίνει τράτο, η χώρα θα χρειάζεται νεκροθάφτες παρά γιατρούς. Κι από λύσεις, μην ανησυχείτε. Είναι πολλοί οι νέοι καλοεκπαιδευμένοι γιατροί που λυσσάνε για τέτοια σπάνια κλινική εμπειρία κι ακόμα περισσότερες οι Γεωργιανές και οι Βουλγάρες με γνώσεις και εμπειρία νοσηλευτικής που εύκολα θα σταματούσαν να καθαρίζουν σκάλες για να βρεθούν σ’ ένα καλύτερο πλαίσιο εργασίας, ένας λόγος παραπάνω που οι περισσότερες έχουν εμβολιαστεί, αξιοποιώντας το πολυπόθητο ΑΜΚΑ που με τα χίλια ζόρια τους δόθηκε. Ετσι ανακατεύεται η τράπουλα κι έτσι ανασαίνει η κοινωνία.