Η συζήτηση που δεν έγινε

H συζήτηση που ξεκίνησε με αφορμή τη σφράγιση του ιστορικού κτιρίου του θεάτρου «Εμπρός», πριν από ένα περίπου μήνα, έκλεισε κάπως βεβιασμένα, όπως συνηθίζεται στον τόπο μας με τα ζητήματα πολιτιστικής πολιτικής, τα οποία ανέκαθεν είχαν μια μάλλον περιθωριακή θέση στον δημόσιο διάλογο. Κι όμως, είναι μια συζήτηση που πρέπει να γίνει, και μάλιστα σε επάλληλα επίπεδα (Πολιτείας, τοπικής αυτοδιοίκησης, κοινωνίας των πολιτών) γιατί αφορά ορισμένα ζητήματα μεγάλης σημασίας – όχι μόνο για τους ανθρώπους του πολιτισμού αλλά και για τον (διαρκώς καρκινοβατούντα) πολιτισμό της καθημερινότητάς μας. Τα ζητήματα αυτά, τουλάχιστον κατά τη δική μου αντίληψη, είναι τρία και, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, αλληλένδετα, και είναι τα εξής: πρώτον, η σχέση εναλλακτικών θεατρικών χώρων και σύγχρονης θεατρικής πράξης, δεύτερον, ο τρόπος διαχείρισης των θεατρικών τοποσήμων ως στοιχείων του εθνικού πολιτιστικού μας αποθέματος, και τρίτον, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται η μη προνομιούχα καλλιτεχνική δημιουργία στη χώρα μας.