Το οικογενειακό χρονικό ως λογοτεχνικό είδος έχει κατά καιρούς τιμηθεί από κορυφαίους συγγραφείς που το έχουν χρησιμοποιήσει ως μέσο για την ανάπτυξη του έργου και των ιδεών τους. Ο Τόμας Μαν με τους «Μπούντενμπροκ» (εκδ. Οδυσσέας 2013) – που χρωστάει και το Νομπέλ του σ’ αυτό το είδος μυθιστορήματος -, η Ιζαμπέλ Αλιέντε με το «Σπίτι των Πνευμάτων» (εκδ. Ψυχογιός 2018), ο Σαλμάν Ρούσντι με «Τα παιδιά του μεσονυκτίου» (εκδ. Ψυχογιός 2001) -αλλά όχι μόνο- , ο Ανρι Τρουαγιά με την «Οικογένεια Ιγκλετιέρ» (εκδ. Γαλαξίας 1967), ο Μάρκες με τα «Εκατό χρόνια μοναξιάς» (εκδ. Ψυχογιός 2018), είναι κάποια παραδείγματα απ’ την παγκόσμια λογοτεχνική παραγωγή που δείχνουν αυτή την έλξη των συγγραφέων στην οικογένεια, σαν πυρήνα όλων των κακών και καλών που ορίζουν τη ζωή ενός ανθρώπου και κατ’ επέκταση συμβολικά και της υπόλοιπης κοινωνίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή