Ολυμπιακή ματ-ιαπωνία;

Οι συνθήκες δεν θα μπορούσαν να είναι πιο δυσοίωνες για την Ολυμπιάδα που έρχεται. Εναν χρόνο μετά την αναβολή της, βρίσκει τον κόσμο και τη διοργανώτρια χώρα σε ίδια αν όχι χειρότερη κατάσταση από εκείνη που είχε επιβάλει την αναβολή. Η πανδημία οδεύει πλησίστια προς το τέταρτο κύμα, η Ιαπωνία βρίσκεται σε αρκετά κακή επιδημιολογική φάση και έχει μείνει πίσω στους εμβολιασμούς, η πρόσφατη διεξαγωγή του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου πήγε καλά από αγωνιστική άποψη αλλά πιθανότατα – θα φανεί σε λίγες μέρες – ευνόησε την εξάπλωση της πανδημίας, ενώ οι φίλαθλοι, και οι κοινωνίες γενικά, είναι αμήχανες έως μουδιασμένες. Η «λύση» που βρέθηκε – να διεξαχθούν οι Αγώνες χωρίς θεατές – έρχεται σε ευθεία αντίθεση και με το ολυμπιακό πνεύμα και με την ουσία τέτοιων εκδηλώσεων: είναι προφανές ότι οι Αγώνες γίνονται μόνο για λόγους πείσματος και πρεστίζ μιας Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής που τους βλέπει όχι μόνο ως λόγο ύπαρξης αλλά και σαν κότα με χρυσά, κυριολεκτικά, αβγά. Ετσι, όμως, είναι παραπάνω από μεγάλος ο κίνδυνος το σύνθημα citius-altius-fortius να έχει αποδέκτες όχι τους αθλητές αλλά την πανδημία – πάμε να τη νικήσουμε, να την ξεπεράσουμε, να την αφήσουμε πίσω προσωρινά και μετά ό,τι θέλει ας γίνει.