Πού χάθηκαν οι «ευαίσθητοι» καλλιτέχνες και Influencers;

Εμφανίζονται πάντα σε θέματα δημοσίου διαλόγου, κατά προτίμηση όταν η καταδίκη σε κάτι είναι το απολύτως προφανές – για παράδειγμα, η άγρια δολοφονία της Καρολάιν – ενώ θεωρούν υποχρέωσή τους να καταθέτουν δημόσια τις απόψεις τους, ανεξαρτήτως αν είναι στοιχειωδώς επεξεργασμένες. Σηκώνουν λάβαρο φτιάχνοντας βιντεάκια στα κανάλια τους στο YouTube και hashtag #MeToo όταν πρόκειται για θέματα σεξισμού ή υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά μόνο όταν το θύμα ανήκει στο δικό τους ιδεολογικό στρατόπεδο. Αλλιώς αντιμετωπίζουν με παγερή αδιαφορία ακόμα και τη μεγαλύτερη χοντράδα, όπως τις εμμονικές επιθέσεις εναντίον της Μαρέβας Γκραμπόφσκι επειδή είναι η σύζυγος του Πρωθυπουργού ή φέρ’ ειπείν το πρωτοσέλιδο του «Μακελειού» εναντίον της Δόμνας Μιχαηλίδου. Ξιφουλκούν υπέρ της ελευθερίας του Τύπου, αλλά σφυρίζουν αδιάφορα όταν πυρπολούνται μέσα ενημέρωσης. Στο ενδιάμεσο διαφημίζουν παπούτσια, βραχιόλια και ρούχα ή ανεβάζουν φωτογραφίες από διακοπές σε ειδυλλιακά τοπία στο Instagram. Στην αρχή της πανδημίας έφτιαχναν χαριτωμένα βιντεάκια φορώντας stylish homewear καλώντας μας να #μείνουμε_σπίτι. Ηταν οι μέρες που γνωστή πρωταγωνίστρια τηλεοπτικής σειράς του Alpha ανέλυσε σε κατεβατό στο Instagram ότι η κυβέρνηση μας καλεί να μείνουμε σπίτι, ενώ θα έπρεπε να έχει φτιάξει τόσες ΜΕΘ περίπου όσος είναι ο πληθυσμός της χώρας. Λίγους μήνες μετά συμμετείχε σε εκδήλωση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ ταυτόχρονα έγραφε οργισμένα posts ζητώντας την παραίτηση της Λίνας Μενδώνη. Στο μεταξύ, μετά από ενάμιση χρόνο πανδημίας, με σχεδόν μισό εκατομμύριο κρούσματα, περίπου 13.000 θανάτους συμπολιτών μας και δραματικές εκκλήσεις των επιστημόνων για την ανάγκη εμβολιασμού, επικρατεί για το θέμα μια εκκωφαντική αφωνία. Οι τόσο κοινωνικά ευαίσθητοι, που κατά τα λοιπά δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, απέχουν παντελώς από τη δημόσια συζήτηση περί της ανάγκης εμβολιασμού. Αν και επηρεάζουν εκατοντάδες χιλιάδες πιτσιρικάδες, που κυριολεκτικά και μεταφορικά τούς ακολουθούν φανατικά, δεν νιώθουν το χρέος να πουν μια λέξη για το πιο κρίσιμο ζήτημα, στο οποίο η κοινωνία έχει πραγματικά ανάγκη τη βοήθειά τους. Να ενθαρρύνουν, να εμπνεύσουν, να κατευθύνουν προς την ανάληψη ατομικής ευθύνης και να κινητοποιήσουν κοινωνικά αντανακλαστικά.