Λογικό: σκεφτόμαστε το παρελθόν με ενοχές γι’ αυτά που δεν κάναμε και το μέλλον με φόβο γι’ αυτά που δεν θα προλάβουμε να κάνουμε. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να επικεντρωνόμαστε αποκλειστικά στο παρόν, όπως το τζιτζίκι που ήταν πολύ απασχολημένο με το τραγούδι και δεν πρόλαβε να αποταμιεύσει για τον χειμώνα. Οποιοσδήποτε λειτουργικός άνθρωπος πρέπει να ζει σε έναν βαθμό έξω και πέρα από τη στιγμή. Το παν είναι η ισορροπία στη σχέση μας με τον χρόνο. Στους παράγοντες ακριβώς που διαταράσσουν αυτή την ισορροπία αναφέρεται η Μέγκαν Σάλιβαν στο καινούργιο της βιβλίο με τίτλο «Χρονικές προδιαθέσεις: Μια θεωρία έλλογου σχεδιασμού και προσωπικής επιμονής», που παρουσιάζεται στο τελευταίο τεύχος του New Yorker.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή