Οι μισοί από τους παίκτες που συμπεριλήφθηκαν στην κορυφαία ενδεκάδα του Euro 2020 (2021) -πέντε για την ακρίβεια – θα μπορούσαν να αγωνίζονται σε άλλες εθνικές ομάδες.

Τούτη είναι ενδεχομένως η καλύτερη απάντηση στην ξενοφοβία και στον ρατσισμό. Τη διατυπώνουν με τις διακρίσεις τους τα παιδιά και τα εγγόνια μεταναστών που προκόβουν και υπηρετούν τη δεύτερη πατρίδα τους σε υψηλό επίπεδο.

Οπως ο Ζορζίνιο της πρωταθλήτριας Ευρώπης Ιταλίας. Γεννήθηκε στην πόλη Ιμπιτούμπα της Βραζιλίας ο αμυντικός μέσος της Σκουάντρα Ατζούρα και μετοίκησε στην Ευρώπη σε ηλικία 15 ετών. Εχει, πάντως, ρίζα από την Ιταλία όπως μαρτυρά και το «Φρέλο» (από τον προπάππου του) στο μακροσκελές ονοματεπώνυμό του (Ζόρζε Λουίζ Φρέλο Φίλιο).

Από κει και πέρα οι δύο από τους τρεις Αγγλους (πλην του Χάρι Μαγκουάιρ) που ψηφίστηκαν στην κορυφαία ενδεκάδα έλκουν την καταγωγή τους από την Τζαμάικα. Μάλιστα, ο winger Ραχίμ Στέρλινγκ είδε το πρώτο φως στο Κίνγκστον και σε ηλικία πέντε ετών κατέφθασε στο Λονδίνο με τους γονείς του. Ο δεξιός μπακ Κάιλ Γουόκερ από την άλλη γεννήθηκε στο Σέφιλντ, αλλά ο παππούς και η γιαγιά του προέρχονταν από τη νησιωτική χώρα της Καραϊβικής.

Με την Εθνική Δανίας διακρίθηκε ο κεντρικός μέσος Πιερ Εμίλ Χόιμπιεργκ ο οποίος πάντως έχει γαλλίδα μητέρα. Οπότε θα μπορούσε να επιλέξει και τους Τρικολόρ.

Υπάρχει βέβαια και ο βέλγος σέντερ φορ Ρομέλου Λουκάκου. Διεθνής με την Εθνική Ζαΐρ (νυν Κονγκό) ήταν ο πατέρας του (Ρότζερ). Ο Ρομέλου, όμως, γεννήθηκε στην Αμβέρσα και επέλεξε τους Κόκκινους Διαβόλους.

Γενικότερα τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα στον αθλητισμό και στέλνουν ξεκάθαρο μήνυμα σε όσους επιμένουν να ορθώνουν πλέγματα διαχωρισμών και απορρίψεων έναντι συνανθρώπων. Αδυνατούν ακόμη και σήμερα αρκετοί να αποτινάξουν τα συμπλέγματα των διακρίσεων. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι κάθε άνθρωπος δεν πρέπει να κρίνεται με βάση την καταγωγή, το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία. Οι πράξεις είναι αυτές που μας καθορίζουν.