Ενα άλλο παιχνίδι

Το αποκάλυψε η έγκυρη «Mundo Deportivo» και έβαλε μπόλικους σε σκέψεις. Οχι για το πού πάει το ποδόσφαιρο γενικώς, αλλά για το ποιοι τελικά κρατούν τις τύχες του στα χέρια τους. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, η FIFA επεξεργάζεται ένα σχέδιο για πέντε μεγάλες αλλαγές στο λαοφιλέστερο σπορ. Για το ίδιο που πριν από μερικές μήνες ο Φλορεντίνο Πέρεθ έλεγε ότι έρευνες υπολογίζουν πως απασχολεί περισσότερους από 4 δισεκατομμύρια φιλάθλους στον πλανήτη. Επιθυμεί λέει η Παγκόσμια Ομοσπονδία να δώσει επιπλέον ώθηση. Το πρόβλημα όμως είναι πως οι ιδέες της δεν παίζουν με τον δείκτη «βελτίωσης» αλλά με εκείνον της «αλλοίωσης» του ίδιου του dna του ποδοσφαίρου! Οχι φυσικά γιατί η εκτέλεση του πλάγιου άουτ θα μπορούσε στο μέλλον να γίνεται με τα πόδια, ή γιατί κάθε ημίχρονο θα μπορούσε να έχει διάρκεια 30′ αντί για 45′ (άλλωστε ο καθαρός ποδοσφαιρικός χρόνος μιας αναμέτρησης σπάνια ξεπερνά στο σύνολο τα 60′), αλλά γιατί όλες οι αλλαγές αυτές είναι προς όφελος των ισχυρότερων. Και συνήθως οι αγωνιστικά ισχυρότεροι είναι οι οικονομικά ισχυρότεροι. Αυτά εδώ και 10ετίες πάνε πακέτο. Ενας από τους λόγους που το ποδόσφαιρο στέκεται στο Νο 1 είναι γιατί ομάδες ασθενέστερες, αουτσάιντερ, μπορούν να επικρατούν έναντι των φαβορί σε πολύ μεγαλύτερη συχνότητα σε σχέση με το μπάσκετ, το βόλεϊ, το χάντμπολ, το πόλο κ.λπ. Είναι μέρος όχι μόνο της γοητείας αλλά και της ιστορίας του παιχνιδιού. Οι φτωχοδιάβολοι που κόντρα στα προγνωστικά κάποια στιγμή ή κάποια σεζόν έκαναν κάτι που δεν πίστευε κανείς ότι θα μπορούσαν να κάνουν. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλα τα άλλα σπορ το ενδιαφέρον προκύπτει μόνο στο φινάλε, και όχι στην κανονική διάρκεια: Σε playoffs, final 4 κ.λπ. Τότε δηλαδή που συνήθως ανταγωνίζονται ομάδες που είναι πιο «κοντά» σε δυναμική και ικανότητες. Δεν είναι τυχαίο γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι όσο τυποποιημένο, όσα τα άλλα σπορ. Ενα πρωτάθλημα ποδοσφαίρου το παρακολουθείς από την 1η αγωνιστική με ενδιαφέρον γιατί όλα μπορεί να συμβούν. Ολα με… όλους. Λέει η FIFA σε αυτόν τον 5λογο των υποψήφιων αλλαγών, ότι: 1) Ο χρόνος θα σταματά (όπως στο μπάσκετ) κάθε φορά που η μπάλα βγαίνει άουτ. 2) Κάθε ποδοσφαιριστής που δέχεται κίτρινη κάρτα θα βγαίνει εκτός αγωνιστικού χώρου για πέντε λεπτά (κάτι σαν την «αποβολή» στο πόλο). 3) Κάθε ομάδα θα έχει τη δυνατότητα να κάνει απεριόριστες αλλαγές (όπως σε μπάσκετ, βόλεϊ κ.λπ.). Ας το δούμε πρακτικά. Αρα δηλαδή (π.χ.) η Παρί που έχει ρόστερ χρηματιστηριακής αξίας 1 δισεκατομμυρίου θα μπορεί να χρησιμοποιήσει 22 ποδοσφαιριστές σε ένα ματς της Ligue 1 με αντίπαλο την Κλερμόν που μόλις ανέβηκε με τρέχουσα αξία ρόστερ στα 25 εκατ. ευρώ ή την Τρουά που η αντίστοιχη αξία ρόστερ της είναι στα 30 εκατ. ευρώ. Η δε Κλερμόν δεν θα μπορεί απέναντί τους να… παίξει το χαρτί, ούτε μιας κίτρινης κάρτας γιατί αυτό θα την άφηνε με παίκτη λιγότερο στο γήπεδο.  Αν μέχρι σήμερα η Παρί νικά 90 φορές στις 100 την (κάθε) Κλερμόν, ένα τέτοιο πακέτο μέτρων μάλλον θα ανέβαζε το ποσοστό σε 99%. Δεν είναι άδικο. Είναι όμως ένα άλλο παιχνίδι…