Οι ευθύνες έχουν όνομα

Την Παρασκευή πήγα αεροπορικώς στη Σαντορίνη που είχε βαφτεί με πορτοκαλί χρώμα και δεν ήταν από το ηλιοβασίλεμα της Οίας. Κατά την επιβίβαση στο αεροπλάνο, στην είσοδο της φυσούνας, δύο κυρίες ήλεγχαν κάρτες επιβίβασης και ταυτότητες. Και πίσω από αυτές ήταν άλλη μία που είχε επιφορτιστεί με τον έλεγχο των πιστοποιητικών Covid. Εβαλα το κινητό με το boarding pass πάνω στο σκάνερ, άναψε πράσινο φως, έδειξα την ταυτότητά μου και προχώρησα για τον έλεγχο πιστοποιητικών. Εδειξα, από την οθόνη του τηλεφώνου, το πιστοποιητικό εμβολιασμού. Πήρα ένα χαμόγελο προς απάντηση και μπήκα στη φυσούνα. Το πιστοποιητικό θα μπορούσε να ανήκει σε οποιονδήποτε, η κυρία ούτε που το κοίταξε. Παρατήρησα ότι το ίδιο συνέβαινε και με τους άλλους επιβάτες. Εδειχναν, απλώς, ένα χαρτί ή την οθόνη του κινητού. Ευθύνονται οι κυρίες που διενεργούν τους ελέγχους; Οχι βέβαια. Αν εξέταζαν τα χαρτιά ένα προς ένα, θα έπρεπε να κάνουν ταυτοποίηση στοιχείων, να δουν τις ημερομηνίες των τεστ και πάει λέγοντας. Η πτήση θα έφευγε με δύο ώρες καθυστέρηση. Η φιλοσοφία του μέτρου είναι σωστή. Η εφαρμογή του, όμως, είναι από πολύ δύσκολη ως αδύνατη. Η δε αποτελεσματικότητα επαφίεται στην ατομική ευθύνη των επιβατών. Αν φορτώσεις στο κινητό το πιστοποιητικό κάποιου άλλου, το πιθανότερο είναι ότι θα ταξιδέψεις, τουλάχιστον αεροπορικώς, χωρίς πρόβλημα.