Η φρίκη ως συνήθεια

Η διαρκής εθνική μας ομφαλοσκόπηση, με την γκρίνια μας να τη συνοδεύει ως μόνιμο «μουσικό χαλί», εμποδίζει συχνά να φθάσει ως εμάς ο απόηχος, πόσω μάλλον ν’ αντικρίσουμε τη φρίκη που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας σε άλλες (σχετικά κοντινές) γειτονιές γύρω από τη μεσογειακή λεκάνη. Διάφορα αστροπελέκια ενίοτε, από εκείνα που χαρακτηρίζουμε συλλήβδην ως «ειδεχθή εγκλήματα», μας υπενθυμίζουν ότι ο τρόμος αλλού δεν κυριαρχεί περιστασιακά και κατ’ εξαίρεσιν, αλλά είναι «αποδεκτός» ως έκφανση μιας νοσηρής «κανονικότητας»: οι μεσανατολίτες γείτονές μας, εδώ και πολλά χρόνια, έχουν μάθει να συγκατοικούν με τον τρόμο και να μην του δίνουν τόση σημασία, όση του δίνουμε εμείς, οι δυτικοί «ευαισθητούληδες».