Η «πανδημία της βίας» ή το μεγάλο έλλειμμα ισότητας

Τα γεγονότα συγκλονίζουν, εξαντλούν κάθε απόθεμα ψυχικής αντοχής. Ακόμη μια γυναικοκτονία, ακόμη μια τραγωδία, ένα νέο κορίτσι νεκρό, βίαια σπρωγμένο στα βράχια. Τι κάνουμε ως κοινωνία; Τι κάνει η υπεύθυνη Πολιτεία; Τι άλλο άραγε περιμένουμε για να αφυπνιστούμε και να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση, τα αίτια και τις επιπτώσεις; Ο εύκολος δρόμος είναι αυτός της ευρείας προβολής των διαπιστώσεων, της συμπαράστασης και της εύλογης αγανάκτησης και συναισθηματικής φόρτισης. Ομως ο δρόμος αυτός δεν οδηγεί κάπου. Ο δύσκολος δρόμος, αν πραγματικά θέλουμε τα παιδιά μας και οι επόμενες γενιές στη χώρα μας να ζήσουν καλύτερα, είναι αυτός που απαιτεί άλματα σε όλα τα επίπεδα. Απαιτεί αναθεώρηση, σοβαρή κριτική και αυτοκριτική με τόλμη και ειλικρίνεια. Ο δύσκολος δρόμος απαιτεί το μείζον ζήτημα της ισότητας των δύο φύλων και των πολλών και διαφορετικών διακρίσεων σε βάρος των γυναικών και των κοριτσιών να λάβουν τη θέση που τους αρμόζει ως απόλυτη προτεραιότητα στην κυβερνητική πολιτική.