Μνημόνια και εμβόλια

Η συζήτηση ξεκίνησε για την περιστολή των ελευθεριών των ανεμβολίαστων και εξελίσσεται σε περιστολή των ελευθεριών των εμβολιασμένων. Οπως περίπου συμβαίνει στα περισσότερα θέματα. Η «επανάσταση» έχει βρει νέο υπόβαθρο και ήδη άρχισαν να ακούγονται ξανά οι πρώτοι ψίθυροι για χούντα. Με έναν περίεργο τρόπο η περίοδος της κρίσης με το ανύπαρκτο δίλημμα μνημόνιο –  αντιμνημόνιο θυμίζει πολύ το σήμερα και όσα τίθενται υπό διαπραγμάτευση, αφού και πάλι αυτό που επί της ουσίας αντιμάχεται είναι η λογική με την παραφροσύνη. Τότε νίκησε η δεύτερη και το τίμημα ήταν οικονομικό. Τώρα θα είναι και κάτι παραπάνω. Δεν θα κλείσουν μόνο δουλειές. Θα χαθούν και ανθρώπινες ζωές. Οι αντιεμβολιαστές που είδαν με το ξέσπασμα της πανδημίας πώς είναι όταν εφαρμόζεται στην πράξη το ανορθολογικό τους αφήγημα, εξακολουθούν να παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Δίνουν ηρωικές μάχες με επιχειρήματα που εν πολλοίς συμπυκνώνονται στην κουτσαβακική λογική «δεν θα μου επιβάλλει κανείς εμένα τι να κάνω». Αδιαφορούν για το κοινωνικό σύνολο, για τις εκκλήσεις των γιατρών, εν γένει για τη λογική. Σε κάθε περίπτωση δεν νοιάζονται για ευάλωτες ομάδες, ηλικιωμένους, ανοσοκατεσταλμένους που αν κολλήσουν θα φύγουν από τη ζωή. Προτάσσουν έναν αδιόρατο «φόβο» – αν όχι θεωρίες συνωμοσίας και αρνούνται να ακούσουν οποιοδήποτε επιχείρημα τεκμηριώνεται από επιστημονικά δεδομένα. Περιμένουν να εμβολιαστούν οι υπόλοιποι «για να δουν τι θα συμβεί», στήνουν νέο αντάρτικο και απαιτούν από την Πολιτεία ανοχή. Η οποία προς το παρόν τους τη δίνει απλόχερα, αφού τα μέτρα στοιχειώδους προστασίας των εμβολιασμένων έχουν ευνοϊκές προβλέψεις ή παράθυρα για ανεμβολίαστους. Ισως γι’ αυτό επέστρεψαν τόσο γρήγορα τα τοπικά λοκντάουν, με πρώτο θύμα τη Μύκονο.