«Είναι πιο εύκολο να φανταστεί κανείς το τέλος του κόσμου, παρά το τέλος του καπιταλισμού». Αυτή τη φράση, που αποδίδεται τόσο στον Σλαβόι Ζίζεκ όσο και στον Φρέντρικ Τζέιμσον, χρησιμοποίησε στη δεκαετία του 2000 ο Μαρκ Φίσερ για να περιγράψει αυτό που όρισε ως καπιταλιστικό ρεαλισμό, δηλαδή αυτή την αντίληψη ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος ιστορικός ορίζοντας πέραν της αναπαραγωγής του βασικού πυρήνα των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων και οικονομικών μορφών. Και όντως ήταν μια αρκετά πειστική περιγραφή τόσο της ανυπαρξίας ισχυρών αμφισβητήσεων όσο και της αλαζονείας που χαρακτήριζε τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ, τουλάχιστον μέχρι το ξέσπασμα της μεγάλης κρίσης του 2008.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή