Ιαχές θριάμβου είχαν σκεπάσει την Αθήνα όταν ο Ερντογάν εξελέγη για πρώτη φορά πρωθυπουργός της Τουρκίας: Τότε περίπου σύσσωμη η ελληνική πολιτική σκηνή – όπως και η διαμόρφωση της κοινής γνώμης – έσπευσε να θεωρήσει το νέο περίπου λυτρωτικό. Η γενική ιδέα ήταν ότι τελειώνουν οι δικτατορίες, τελειώνουν οι σκληροί κεμαλιστές, τελειώνει μαζί τους και ο επεκτατισμός. Και έρχεται το λεγόμενο «πολιτικό Ισλάμ» που θα άλλαζε τα πάντα. Και πράγματι, τελικά, τα άλλαξε. Ομως στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που διατυμπανιζόταν, με απίστευτη ρηχότητα, εκείνη την εποχή στην Ελλάδα. Οταν, για μια ακόμη φορά, όποιος εξέφραζε αντιρρήσεις στην τότε μόδα και έλεγε ότι ο κίνδυνος όχι απλώς δεν είχε εκλείψει, αλλά, αντιθέτως, είχε μεγιστοποιηθεί, βρισκόταν εν μία νυκτί στον δρόμο για το πυρ το εξώτερον ως «εθνικιστής», «επικίνδυνος», δήθεν «πολεμοκάπηλος» και όλα τα γνωστά συναφή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή