Οταν ακούμε για ανθρωποκτονίες όπου  δράστης και θύμα είχαν ερωτική/ συντροφική σχέση, νιώθουμε φόβο και οργή. Το έγκλημα της ανθρωποκτονίας βέβαια είναι σε μεγάλο βαθμό διαπροσωπικό έγκλημα. Ωστόσο όταν αυτή η διαπροσωπική σχέση αφορά συντρόφους, προκαλείται ανασφάλεια καθώς ο «εχθρός» που μπορεί να μας κάνει κακό δεν είναι ένας ξένος, κάπου εκεί έξω. Μπορεί να είναι «ο άνθρωπός μας». Βασικές διαδικασίες τέτοιου είδους εγκλημάτων είναι η αξιοποίηση και η επαναξιοποίηση του ερωτικού αντικειμένου. Αυτό συμβαίνει συνήθως όταν η επιλογή του συντρόφου  καθορίζεται πάντα σε συνάρτηση με κάποιο δικό μας έλλειμμα και κάλυψη αποκλειστικά και μόνο κάποιων δικών μας βασικών συναισθηματικών ή/και κοινωνικών αναγκών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή