Συγκλονιστήκαμε πάλι, όταν ο Αλέξης Τσίπρας συνάντησε στη Μύκονο, στα Ματογιάννια, παλιό του συμμαθητή και, αφού αντάλλαξαν φιλοφρονήσεις για το πόσο ίδιοι είναι με τότε, άρχισαν να αναπολούν τα χρόνια του λυκείου, τα χρόνια που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην πρωθυπουργός μάς πρωτοσυστήθηκε ως εξεγερμένος καταληψίας σχολείων, απέναντι στα νομοσχέδια του τότε υπουργού Παιδείας, Γεράσιμου Αρσένη. «Είχαμε πάει πενταήμερη στη Ρόδο και φεύγανε καρέκλες», θυμήθηκε ο πρόεδρος Τσίπρας, ενώ ο παλιός του συμμαθητής πρόσθεσε: «Πλακωνόμασταν με όλα τα σχολεία, θυμάσαι;».

Η συγκεκριμένη επισήμανση μου γεννάει δυο ουσιαστικά ερωτήματα:

1. Πώς είναι δυνατόν ένας πολιτικός σε κόμμα εξουσίας να αναπολεί αντικοινωνικές συμπεριφορές από τα μαθητικά του χρόνια; Είναι δυνατόν ενήλικος που επιδιώκει να πείσει τους πολίτες να τον εμπιστευτούν να χαχανίζει περήφανος που ως μαθητής κατέστρεφε περιουσίες και τσακωνόταν με συμμαθητές του χωρίς συνέπειες; Είναι δυνατόν να διαφημίζει την ανευθυνότητα, την αγένεια και την τσάμπα μαγκιά – τη χωρίς επιπτώσεις αντικοινωνικότητα στο όνομα της νεότητας;

2. Αναμνήσεις από τα πανεπιστημιακά χρόνια δεν έχει ο Αλέξης Τσίπρας – αναμνήσεις από σπουδαίους φίλους, σπουδαίους καθηγητές, δημιουργικές παρέες, θετικές εμπειρίες και θετικές επιδόσεις; Μόνο ο γυμνασιακός χαβαλές υπάρχει ζωντανός στις αναμνήσεις του;

Φυσικά, δεν περιμένω απάντηση.