Κύπρος: τι (πρέπει να) κάνει η Αθήνα;

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις στην Κύπρο με τις έκνομες εξαγγελίες του προέδρου Ερντογάν (παραπέρα άνοιγμα Βαρωσίων, κ.λπ.) το ερώτημα που ανακύπτει είναι: Τι κάνει η Αθήνα σε σχέση με την Τουρκία; Προφανώς στηρίζει τη Λευκωσία – στο μέτρο που μπορεί να τη στηρίξει – στις διπλωματικές της προσπάθειες για ακύρωση των τετελεσμένων και επανεκκίνηση της διαδικασίας επίλυσης του προβλήματος στη λογική της ομοσπονδίας. Αρκεί η Λευκωσία να προχωρήσει στις ενδεδειγμένες κινήσεις σε όλα τα επίπεδα (πολιτική ισότητα, ΕΕ, κ.ά.). Αλλά σε ό,τι αφορά τα ελληνοτουρκικά η Αθήνα δεν έχει πολλές επιλογές παρά να συνεχίσει τη διαδικασία εξομάλυνσης της σχέσης για την επίλυση των προβλημάτων μεταξύ των δύο χωρών. Με άλλα λόγια, η Αθήνα θα πρέπει να αντιμετωπίσει την Τουρκία (στο μέτρο που οι συνθήκες το επιτρέπουν) όπως περίπου η Ευρωπαϊκή Ενωση, τηρουμένων των αναλογιών, αντιμετωπίζει την Κίνα. Δηλαδή ως δυνητικό εταίρο (partner), ανταγωνιστή (competitor) και αντίπαλο (rival) ταυτόχρονα. Ειδικότερα, η ΕΕ προσδιορίζει τη σχέση της με την Κίνα ως «εταιρική» (partnership) για ορισμένα θέματα, «ανταγωνιστική» (competitive) για κάποια άλλα και «αντιπαλότητας» (rival) για ορισμένα άλλα. Χωρίζει δηλαδή την ατζέντα θεμάτων σε τρία καλάθια για τον χειρισμό τους. Ο διαχωρισμός αυτός θέλει να τονίσει ότι μπορεί να είμαστε αντίπαλοι ή ανταγωνιστές σε ορισμένα θέματα, με δυσκολία ή και αδυναμία να συνεννοηθούμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει ή δεν μπορούμε να συνεργαζόμαστε σε κάποια άλλα προκειμένου να φθάσουμε σε λύσεις. Μπορούμε.