Μια περίεργη μέρα

Ηταν μια περίεργη μέρα η Τετάρτη. Το προηγούμενο βράδυ η μητέρα μου είχε θυμώσει με την ταλαιπωρία που υφίσταται μια άλλη μητέρα, μιας οικογένειας που ζουν κι εργάζονται πολλά χρόνια στην Ελλάδα κι έχουν δυο αξιαγάπητα παιδιά. Απέρριψαν την ανανέωση της άδειας παραμονής της, όπως συμβαίνει κάθε φορά, ώσπου αναγκάζονται να πληρώσουν δικηγόρο και ως δια μαγείας το «πρόβλημα» λύνεται ώσπου να ξαναπροκύψει. Θα μου έκανε εντύπωση αν δεν είχα ακούσει την ίδια ιστορία ξανά κι ένα σωρό παρόμοιες, ανθρώπων που ζουν μια ζωή ανάμεσά μας και δεν τους αναγνωρίζουμε. Οπως των αδελφών Αφολιάνο, του ράπερ με το καταπληκτικό ψευδώνυμο Νέγρος του Μόρια και της οικογένειας Αντετοκούνμπο. Μερικές ώρες μετά, ο Γιάννης έγινε πρωταθλητής του ΝΒΑ. Στα βίντεο που μεταδόθηκαν διεθνώς, ο μικρότερος αδελφός του ακούγεται ενθουσιασμένος να φωνάζει ένα ελληνικότατο «ναι ρε μ…..!». Οπως τα παιδιά που παίζουν στη γειτονιά σας. Ο Γιάννης λέει «εκπροσωπώ τις δυο πατρίδες μου, τη Νιγηρία και την Ελλάδα». Στο παιδικό σπίτι στα Σεπόλια η κουλτούρα των Γιορούμπα συνάντησε τα σεμεδάκια και τα ελληνικά τραγούδια. Στο Μιλγουόκι τα chicken nuggets την ελληνική λεμονάδα. Αργότερα, διάβαζα μια ανάρτηση του Ενο Αγκόλι που γεννήθηκε στην Αλβανία το 1994, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, γράφει υπέροχη ποίηση στα ελληνικά και διαπρέπει ακαδημαϊκά στην Αγγλία και τις ΗΠΑ. «Η Ελλάδα στην οποία μεγάλωσα μας έκανε τη ζωή δύσκολη. Μου παρείχε την ελληνική ιθαγένεια κατά τύχη σχεδόν, και μετά βασάνων, πολύ πολύ αργά. Στη μητέρα μου την παρείχε αφού πρώτα τη ρώτησε για τον ακριβή πληθυσμό της Δράμας το 1920 και για την ελληνική ποπ μουσική και την ΤV του 1980. Μέλη της οικογένειάς μου ακόμη δεν την έχουν, μετά από 25 χρόνια μόνιμης παραμονής στη χώρα και φορολογίας και σκληρής εργασίας».