Η ελληνική οικονομία βγήκε από τη σχεδόν δεκαετή κρίση χρέους που την ταλαιπώρησε το 2018 έχοντας διορθώσει σε έναν βαθμό τις λεγόμενες δίδυμες ανισορροπίες – στο δημοσιονομικό ισοζύγιο και στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών -, που τη χαρακτήριζαν επί χρόνια και οι οποίες το 2010 την είχαν οδηγήσει σε ουσιαστική, αν και όχι τυπική, χρεοκοπία. Αυτό επιτεύχθηκε μέσα από μια επώδυνη δημοσιονομική προσαρμογή, που αποκατέστησε την ισορροπία στα δημόσια οικονομικά κυρίως μέσω του σκέλους της φορολογίας, αλλά και στον εξωτερικό τομέα μέσω κυρίως της σημαντικής συρρίκνωσης των εισαγωγών αγαθών και υπηρεσιών, λογικό επακόλουθο της κατά σχεδόν 25% συμπίεσης του εθνικού εισοδήματος. Παρά ταύτα, δεν αντιμετωπίστηκαν οι θεμελιώδεις αιτίες που κάνουν την ελληνική οικονομία, υπό φυσιολογικές συνθήκες, να παράγει ελλείμματα τόσο στο δημοσιονομικό επίπεδο, όσο και στον εξωτερικό τομέα. Το γεγονός αυτό καθιστά ιδιαίτερα εύθραυστη την προαναφερθείσα διόρθωση. Οι αιτίες αυτές συνδέονται, μεταξύ άλλων, με την αναποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα, τη χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας, την έλλειψη ιδιωτικών επενδύσεων, την έλλειψη καινοτομίας και τη χαμηλή ποιότητα και αξιοπιστία των κρατικών και κοινωνικών θεσμών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή