Σε μια συνομιλία μας με τον Ζαν Λουί Μπαρό, τον σπουδαίο γάλλο ηθοποιό και σκηνοθέτη, αλλά και έξοχο συγγραφέα δοκιμίων σε σχέση με το θέατρο, δημοσιευμένη πριν από 43 χρόνια στη «Θεσσαλία» του Βόλου, μας έλεγε ανάμεσα σε άλλα, περίπου τα εξής, ότι εσείς οι Ελληνες αποκλείεται να χαθείτε γιατί έχετε ως αφετηρία σας μια Αντιγόνη. Και μνημόνευε υπογραμμίζοντάς την, την τρομερή φράση της ομώνυμης ηρωίδας, ενώ απευθυνόταν στον Κρέοντα, ότι «ξέρω πως αρέσω σ’ αυτούς που πρέπει να αρέσω». Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά κάθε φορά που συλλογίζομαι τη 45χρονη πλέον θητεία του σκηνοθέτη Δημήτρη Μαυρίκιου στο θέατρο μου επανέρχεται ζωηρά στον νου ο σχετικός λόγος της Αντιγόνης. Είναι τόση η εκλεκτικότητα των επιλογών του και προπαντός η δύναμη της αντίστασής του, μέσα σε έναν χώρο που σε θέλει διαρκώς θορυβούντα για να σε αισθάνονται οι άλλοι πως υπάρχεις ώστε δικαιολογημένα θα τον κατέτασσε κανείς στην κατηγορία των καλλιτεχνών που προσήλθαν στο θέατρο «εκ του πνεύματος» σύμφωνα με τη ρήση του Αλέξη Μινωτή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή