Η αγάπη πάνω απ’ όλα

Είμαι πατέρας ενός μικρού κοριτσιού, της Σμαράγδας που είναι 6 ετών. Ενα μικρό πλασματάκι τόσο χαρισματικό. Και τόσο λαίμαργο για τη ζωή. Παιδί… Τη βλέπω κάθε μέρα να μεγαλώνει,να ψηλώνει το μπόι και το μυαλό της. Να θέλει να πιάσει και να γευτεί τα πάντα. Και να μη δώσει του αγγέλου της νερό. Παιδί… Εχει μέσα της, είμαι βέβαιος, όλη την καλοσύνη και την κακία του κόσμου. Μόνο που για εκείνη δεν λέγεται ούτε καλοσύνη ούτε κακία. Αθωότητα λέγεται. Και θέλω να τη δω να μεγαλώνει και να βρει αυτό που θα την κάνει χρήσιμη και χαρούμενη στη ζωή. Και έναν άνθρωπο για συντροφιά, εφόσον το θέλει. Και προσπαθώ να της δείξω, όσο μπορώ, την αξία των πραγμάτων και των ανθρώπων. Οτι δεν μας ανήκει τίποτα και κανείς, όπως και εμείς δεν ανήκουμε σε κανέναν. Και να ζητάει βοήθεια όταν βρίσκεται σε δυσκολία. Και να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της και στο προαίσθημά της. Προσπαθώ να της δείξω ότι στη ζωή πρέπει να χαιρόμαστε όπως τώρα που είναι παιδί. Κι αν κάπου φταίξει, θα το νιώσει πρώτη αυτή. Και τρέμω στην ιδέα ότι η ζωή της θα βρίσκεται σε κίνδυνο χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα. Γιατί είναι μέσα και γύρω από την καρδιά μου και το μυαλό μου. Γιατί μια στιγμή αρκεί για να κόψει τη ζωή της κάποιος που εκείνη αγαπά.