Με τον Φίλη

Με τον Φίλη ήμασταν φίλοι κι αυτό δεν είναι μαντινάδα. Η μισή Ελλάδα ήταν φίλη μας, γιατί αυτό ήταν το βασικό χάρισμα του ΚΚΕ εσωτερικού  και ημών των Ρηγάδων. Να αρέσουμε σε όλους αλλά να μη μας ψηφίζει ούτε η μάνα μας. Αυτό πού το πας; Η δική μου π.χ. ψήφιζε Καραμανλή, στο καπάκι όμως το γύριζε σε Ανδρέα Παπανδρέου, άγνωστον πώς. Κάπως έτσι άρχισα να μπαίνω στο νόημα της ψυχολογίας του «ψηφοφόρου» αλλά ήταν νωρίς για να ασχοληθώ. Το άφησα γι’ αργότερα, όταν πια δεν θα αποτελούσα δέλεαρ για κανένα κόμμα γιατί τα κόμματα λειτουργούν σαν τα βαμπίρ. Διψάνε για αίμα νεανικό, ασχέτως αν στο τέλος τρέφονται με ψοφίμια. Ας μείνουμε προς το παρόν στο νεανικό αίμα εκείνο που προσπάθησε να το κάνει να κοχλάσει ο Νίκος Φίλης με τη φλογισμένη ομιλία του κατά Κεραμέως. Δεν θα σας κουράσω με περικοκλάδες. Θα εκτεθώ αμέσως. Αυτό δεν ήταν πολιτική αντιπαράθεση εκ μέρους του. Ηταν παλιάς κοπής γητειά, με τον τρόπο που έχει ο γάιδαρος τον Μάη, ο κριός τον Αύγουστο, ο πετεινός ολοχρονίς κι ο γάτος τον Γενάρη. Τόσο φυσικά και τόσο απλά. Με τον πεπαλαιωμένο αριστερό τρόπο που θεωρεί τη νεολαία κοινωνική οντότητα απολύτως χειραγωγήσιμη αρκεί να της πεις «μπέμπα θες κουλούρι;». Παιδιά που ενταφιάζονται στον αγρόν της Κεραμέως ο οποίος – σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Ματθαίο – αγρός του αίματος εστί, και το αίμα αυτών επί της κεφαλής αυτής και των τέκνων αυτής. Μάλιστα…