Τρία χρόνια μετά την καταστροφική φωτιά στο Μάτι, που στοίχισε τη ζωή 102 ανθρώπων, τρία είναι και τα μεγάλα ζητούμενα. Το πρώτο είναι να αποδοθούν ευθύνες για εκείνη την τραγωδία. Κάποιοι ολιγώρησαν, κάποιοι αποδείχθηκαν ανίκανοι ή κατώτεροι των περιστάσεων, κάποιοι παρακολούθησαν αμέτοχοι τις φλόγες να απλώνονται «ωσάν τον Ξέρξη», όπως αναφέρεται στο πόρισμα του ανακριτή. Υπήρξε αδιαφορία. Υπήρξε προσπάθεια συγκάλυψης. Υπήρξε υποκρισία. Για όλα αυτά, οι υπεύθυνοι πρέπει να λογοδοτήσουν.

Οι ζωές βέβαια δεν γυρίζουν πίσω. Παράλληλα λοιπόν με την ανάλυση των λαθών και την αναζήτηση ευθυνών, οφείλουμε να μην ξεχνάμε τους επιζήσαντες, τους πυρόπληκτους, ανθρώπους σαν τον Ιάκωβο που εξακολουθεί να τυραννιέται από το ερώτημα αν έκανε το σωστό, αν μπορούσε να κάνει κι άλλα για να σώσει τις δύο γυναίκες που πέθαναν στα χέρια του. Η πολιτεία πρέπει να βοηθήσει με κάθε τρόπο τους ανθρώπους αυτούς να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους, να απελευθερώσει τα κονδύλια που χρειάζονται, να ολοκληρώσει τις εργασίες απομάκρυνσης του αμιάντου από τα σπίτια που θα κατεδαφιστούν και να επιταχύνει τις διαδικασίες για την εφαρμογή του πολεοδομικού σχεδίου για την περιοχή. Οι μαύρες τρύπες που παραμένουν ανοιχτές τόσα χρόνια μετά πρέπει επιτέλους να κλείσουν.

Υπάρχει κι ένα τρίτο ζητούμενο: να μην επιτρέψουμε να επαναληφθεί στο μέλλον μια τέτοια τραγωδία σε οποιοδήποτε σημείο αυτού του τόπου. Η αυτοκριτική, η απονομή δικαιοσύνης και η αποκατάσταση της τάξης πρέπει να συνοδευτούν από έναν σωστό σχεδιασμό. Μια πολεοδομική μεταρρύθμιση για όλη τη χώρα, δηλαδή, που θα διορθώνει τα κακώς κείμενα, θα ξεκαθαρίζει τι είναι δάσος και τι όχι, θα δίνει τέλος σε φαινόμενα όπως αυθαίρετα και καταπατήσεις και θα εξασφαλίζει ότι δεν θα ξαναδούμε ποτέ ξανά σκηνές όπως αυτές που εκτυλίχθηκαν στο μαρτυρικό Μάτι.

Αλλά για να πετύχει μια τέτοια μεταρρύθμιση, χρειάζεται η ενεργή συνεργασία όλων μας.