Συνταγές διαχωρισμού

Η Μύκονος είναι δύσκολο νησί για να λειτουργήσει ως αφετηρία μιας αντιπολιτευτικής αφύπνισης. Πολύ περισσότερο αριστερής. Οχι μόνον γιατί η «πλουτοκρατία» δεν αισθάνεται περιθωριοποιημένη στον Πάνορμο και τη Φτελιά, αλλά πρωτίστως επειδή στην καρδιά του καλοκαιριού και σε μία περίοδο που κρίνονται μια σειρά από στοιχήματα για το τουριστικό προϊόν και τις οικονομικές αντοχές καθενός, το νησί έχει άλλες προτεραιότητες. Ο Αλέξης Τσίπρας προφανώς τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά, αλλά επέλεξε επικοινωνιακά να εκπέμψει σήματα από το Νησί των Ανέμων την ώρα που εκείνο προσπαθούσε να ξεφύγει από την «κόκκινη ζώνη». Ουδείς στην Κουμουνδούρου πιστεύει ότι μια εικόνα πολιτικής ανατροπής μπορεί να αρχίσει να φιλοτεχνείται από τη Μύκονο. Ο Τσίπρας περπάτησε στα Ματογιάννια περισσότερο για να διαβεβαιώσει πως έχει μια ατζέντα για όλους και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι περιχαρακωμένος. Πρόκειται για μια αναγκαία συνθήκη για τα κόμματα εξουσίας, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ απέφευγε να υιοθετήσει, ακόμη και στην κυβερνητική περίοδό του. Επί χρόνια η βασική επένδυσή του ήταν σε συνταγές διαχωρισμού και διχασμού. Εμείς και οι άλλοι, «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν»… Κάπου υπάρχουν δύο ή και περισσότερες Ελλάδες και εμείς εκπροσωπούμε μόνο τη μία. Στα σκληρά χρόνια της αντιμνημονιακής εξαλλοσύνης, η συνταγή λειτούργησε τόσο όσο χρειαζόταν για να φτάσει ο Τσίπρας στο Μαξίμου. Στην πραγματικότητα, όμως, ουδέποτε ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του κινήθηκαν μέσα σε σκηνικό παλλαϊκής αποδοχής. Το καλύτερό του στην κάλπη ήταν ένα 36% που μπορεί να εξασφάλιζε μια εκλογική πρωτιά, αλλά όχι μια κυβερνητική μακροημέρευση. Η στιγμή που βρέθηκε στο απόγειό της ήρθε μέσα από μία κάλπη που βραχυκύκλωσε και την Κουμουνδούρου. Εκείνο το 62% στο δημοψήφισμα του 2015 ήταν η κορύφωση της σχέσης του Τσίπρα με την ευρύτερη κοινωνία, αλλά ακόμη και σήμερα το αποτέλεσμα παραμένει θολό. Το «όχι» επέλεξαν αρκετοί που δεν περίμεναν και δεν περιμένουν τίποτα από τον ΣΥΡΙΖΑ.