Το μήνυμα του Αντετοκούνμπο

Ισως το πλέον σημαντικό από όσα είπε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μετά τον (και) προσωπικό του θρίαμβο στους τελικούς του ΝΒΑ, να ήταν η τοποθέτηση για τον δρόμο που διάλεξε: πήρε το δύσβατο μονοπάτι, αυτό το γεμάτο αντιξοότητες που πολλές φορές σε βγάζει στο πουθενά και όχι σε μέρη φωτεινά. Δεν ήταν ψέμα πως ο Γιάννης θα μπορούσε να διαλέξει τη σιγουριά αλλά και την προοπτική μιας ισχυρής ομάδας γεμάτης με λαμπερούς σταρ. Να γινόταν ένα ακόμη γρανάζι μιας καλοκουρδισμένης μηχανής. Πιθανότατα θα έβαζε και παραπάνω χρήματα στο πορτοφόλι. Αλλά επέλεξε να οδηγήσει τους Μπακς στην κορυφή. Δηληδή, αρχικά να προσπαθήσει και μετέπειτα να επιχειρήσει την υπέρβαση. Γιατί ακριβώς αυτό έκανε. Τι είναι οι Μπακς; Μια μέτρια ομάδα δίχως την ιστορία ή το βαρύ όνομα άλλων. Κατ’ αντιστοιχία και όσο μπορεί να γίνει μια τέτοια σύγκριση, πέτυχε κάτι ανάλογο με τους Καβαλίερς και τον Λεμπρόν. Αλλά ο αμερικανός σταρ ήταν διαφορετική περίπτωση, ο Γιάννης δημιούργησε με αέναη προσπάθεια τον εαυτό του και ένα πρότυπο που ουδέποτε υπήρξε στο παρελθόν. Ναι, γίνεται ταινία αλλά θα υπάρξουν και άλλες εκδοχές ή κόπιες. Η διαδρομή εντυπωσιακή. Οχι μόνο ένεκα της πορείας «από τη φτώχεια στην καταξίωση» αλλά και επειδή όλο αυτό έγινε με την ταχύτητα του φωτός χωρίς ο άσος να είναι κομήτης! Πόσα χρόνια έφυγε; Ελάχιστα. Κατάφερε σε αυτό το μικρό διάστημα να κατακτήσει τον κόσμο. Τον νιώθουμε ακόμη δικό μας και αυτό είναι πέραν πάσης αμφιβολίας. Οχι μόνο επειδή μεσολάβησαν λίγα χρόνια από τότε που άνοιξε τα φτερά του. Κυρίως γιατί παραμένει γήινος στις αντιδράσεις του εκτός παρκέ, προσγειωμένος στη συμπεριφορά του και όσα λέει τα εννοεί – το δείχνει με τις πράξεις του. Και δεν ξεχνά την αφετηρία, αυτό δεν είναι σχήμα λόγου ούτε αποτελεί ένα ωραίο αμπαλάζ που συνηθίζεται. Το όλο στόρι του Γιάννη Αντετοκούνμπο συναρπάζει γιατί αγγίζει τους πάντες και διαπερνά κάθε κοινωνικό στρώμα και κάθε τάξη. Δεν συμβαίνει συχνά. Ακόμη και το πώς διαχειρίστηκε τον τραυματισμό του είναι ένα μάθημα για όλους. Οπως μάθημα ζωής είναι αυτό που έκανε. Θέλησε να δοκιμάσει και εν τέλει να θριαμβεύσει ανεβαίνοντας ο ίδιος επίπεδο και μαζί να παρασύρει όλη την ομάδα και τους συμπαίκτες του. Ποιος να το έλεγε, ποιος αλήθεια το περίμενε; Ο δρόμος ο μοναχικός που είχε στο τέρμα του όλους τους κατοίκους του Μιλγουόκι. Αλλά όχι μόνον αυτούς. Και όλους τους Ελληνες. Φυσικά και αυτούς που επενδύουν στην προσπάθεια, τη θετική ενέργεια και τη σκληρή δουλειά. Σε όλους τους τομείς της ζωής.