Για τους μεταφραστές

Τους χρωστάμε περισσότερα απ’ όσα τους αναγνωρίζουμε. Ειδικά όσοι στριμωχνόμαστε κάτω από την ετικέτα «διαχειριστές του εφήμερου λόγου». Το αίσθημα είναι σίγουρα κοινό για πολλούς συναδέλφους όταν αρχίζουν να πέφτουν οι καταιγιστικές ριπές της επικαιρότητας. Αυτόν τον στίχο του Σαίξπηρ που αναφέρει ο «Γκάρντιαν» σε ποια μετάφραση τον μεταφέρεις; Βασίλη Ρώτα, Μπελιέ ή Καψάλη; Κι αν επιλέξεις μια περισσότερο «ψυχαναλυτική» ενώ το απόσπασμα απαιτεί θεατρική; Αν η μετάφραση του 1930 αποδεικνύεται πιο ανάλαφρη από εκείνη που κυκλοφόρησε φέτος; Και πότε επιτρέπεται η πρόχειρη – ελεύθερη, προσαρμοσμένη στο αγκομαχητό του δημοσιογραφικού λόγου; Το αίσθημα πανικού που μπορεί να μεταδοθεί σε τμήμα εφημερίδας αν μέχρι αργά το βράδυ λείψει η κατάλληλη έκφραση για επίμαχο απόσπασμα, καλύτερα να μείνει «αμετάφραστο» για την ώρα. Κάποτε, πάντως, η γνωστή παρένθεση που ακολουθεί τον τίτλο ενός βιβλίου (εκδοτικός οίκος, χρονολογία, όνομα μεταφραστή ή μεταφράστριας) πρέπει να δραπετεύσει από τις στήλες και τις σελίδες των βιβλιοκρισιών. Αποτελεί συστατικό μέρος της κυκλοφορίας του στα ελληνικά και αποδίδει κομμάτι της «ψυχής» του.