Διλήμματα

Οταν το υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε πέρυσι την πρόθεσή του να επαναφέρει τα λατινικά ως εξεταζόμενο μάθημα στις πανελλαδικές στη θέση της κοινωνιολογίας, η χώρα χωρίστηκε ως συνήθως στα δύο. Οι φιλόλογοι εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για την «αποκατάσταση της ισορροπίας του εκπαιδευτικού συστήματος» και οι κοινωνιολόγοι επισήμαναν ότι η αποδυνάμωση της επιστημονικής μελέτης των κοινωνικών προβλημάτων αφήνει απροστάτευτες τις κοινωνίες. Αν μου ζητάτε να διαλέξω, δεν έχω δίλημμα: τα λατινικά είναι μια νεκρή γλώσσα, ενώ η κοινωνιολογία ένας ζωντανός επιστημονικός κλάδος. Στο Πολυτεχνείο όπου σπούδασα δεν διδάχθηκα τίποτα από τα δύο, αλλά στη ζωή μου αυτό που μου έλειψε είναι οι γνώσεις κοινωνιολογίας, όχι λατινικών. Αυτό βέβαια αφορά εμένα, κάποιος άλλος μπορεί να σκέφτεται διαφορετικά. Σε τελική ανάλυση, όμως, γιατί να πρέπει να διαλέξουμε; Γιατί να υπάρχει δίλημμα ανάμεσα στα λατινικά, που στη μανία μας με τις ετικέτες χαρακτηρίζονται μάλιστα «δεξιά», και στην κοινωνιολογία, που θεωρείται «αριστερή»; Θα μου πείτε ότι ο αριθμός των μαθημάτων που εξετάζονται είναι συγκεκριμένος. Θα σας πω πως πάντα υπάρχουν λύσεις. Αρκεί να μην εντάσσουμε τα προβλήματα στη μικροκομματική αντιπαράθεση, αλλά να τα αντιμετωπίζουμε με ανοιχτό μυαλό. Και να θυμόμαστε ότι το ζητούμενο σε μια σύγχρονη κοινωνία δεν είναι περισσότερη ομοιογενοποίηση, αλλά περισσότερη ποικιλία. Diversity – πώς το λένε στα λατινικά θα σας γελάσω.