Θυμάμαι όταν είχα πρωτοδεί τη «Νύχτα Αγωνίας» του Αλφρεντ Χίτσκοκ, μια από τις ταινίες που ο σκηνοθέτης σαφέστατα προδίδει τον ενδιαφέρον του για την ψυχανάλυση ως αφηγηματική (περισσότερο απ’ ό,τι ψυχοθεραπευτική) τεχνική, όπου ο Γκρέγκορι Πεκ αφηγείται στην Ινγκριντ Μπέργκμαν ένα όνειρο, που μέλει να είναι και το κλειδί του μυστηρίου της ταινίας. Η προφορική εξιστόρηση του ονείρου συνοδεύεται από μια από τις πιο κλασικές σεκάνς ονείρου, σχεδιασμένη από τον Σαλβαδόρ Νταλί.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή