Για τη Μάγια

Θα ήταν για μία δεκαετία περίπου, 2005 έως 2015, που οι κάτοικοι γύρω από την Πλατεία Εξαρχείων θα έβλεπαν, τις πολύ πρωινές ώρες, πίσω από την τζαμαρία ενός πολύ γνωστού καφέ, τη χαρακτηριστική φυσιογνωμία μιας ώριμης γυναίκας βυθισμένης με έκδηλη απόλαυση στην ανάγνωση των «ΝΕΩΝ», έχοντας δίπλα της ένα βαθύ φλιτζάνι με καφέ. Η εικόνα δεν ήταν κάτι ξένο για έναν χώρο που, παρά τις αντιφατικές εκτιμήσεις ως προς τη σημασία του στον «γεωγραφικό» χάρτη της πρωτεύουσας, παραμένει ένας χώρος με την οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα να μην αισθάνεται τόσο εκτεθειμένη όσο σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή της Αθήνας. Και η Μάγια Λυμπεροπούλου υπήρξε ένα ιδιαίτερο άτομο με την πιο ουσιαστική σημασία της λέξης, όχι γιατί ήταν ηθοποιός, αλλά γιατί σε αντίθεση με την πλειονότητα των συναδέλφων της τής ήταν άγνωστη η έννοια της καριέρας. Είτε στο Θέατρο Τέχνης με δάσκαλο τον Κάρολο Κουν, είτε στο Αμόρε με τον Γιάννη Χουβαρδά, είτε στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, είτε στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας με τον Λευτέρη Βογιατζή, το θέατρο κεφαλαιοποιούνταν μέσα της σε σχέση με το τι μάθαινε η ίδια και το περίσσευμά του μπορούσε να το μοιράζεται με τους θεατές, χωρίς καμιά πρόθεση να εξαργυρωθεί κοινωνικά ή οικονομικά η οποιαδήποτε επιτυχία της, παρά μόνον ως προετοιμασία για έναν συνθετικότερο ρόλο.