Η προφυλάκιση του Πέτρου Φιλιππίδη, που ακολουθεί εκείνη του Δημήτρη Λιγνάδη, δείχνει πρώτα απ’ όλα ότι κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου, όσο ισχυρός κι αν είναι, όσο γνωστός ή δημοφιλής κι αν είναι. Κι αυτό είναι ενθαρρυντικό γιατί αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, άρα οποιαδήποτε ή οποιοσδήποτε πέφτει θύμα βίαιων πράξεων θα πρέπει να μη διστάζει να το καταγγέλλει.

Την ίδια στιγμή, όμως, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η προφυλάκιση δεν ισοδυναμεί με καταδίκη και ότι κάθε άνθρωπος είναι αθώος μέχρις ότου ένα δικαστήριο αποφανθεί τελεσίδικα για την ενοχή του. Οσο σοβαρό κι αν είναι λοιπόν ένα έγκλημα για το οποίο κατηγορείται κάποιος, όσο συναισθηματικά φορτισμένες κι αν είναι οι υποθέσεις στις οποίες εμπλέκεται, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με τη δέουσα προσοχή και ψυχραιμία. Στον πολιτικό μας πολιτισμό δεν χωρούν ούτε τα λαϊκά δικαστήρια ούτε η ανθρωποφαγία.

Το κίνημα #ΜeToo άργησε πολύ να εκδηλωθεί στην Ελλάδα. Και τώρα που πέρασε το πρώτο κύμα των καταγγελιών, δεν θα πρέπει ούτε να ξεχαστεί ούτε να απαξιωθεί. Ολοι οι φάκελοι που έχουν σχηματιστεί πρέπει να διερευνηθούν ενδελεχώς. Οποιαδήποτε υποψία πίεσης ή συγκάλυψης πρέπει να διαλυθεί. Θα πρέπει όμως παραλλήλως και να εξασφαλιστεί ότι κανείς και καμία δεν θα πέσει θύμα εκδίκησης, φθόνου ή κατασκευασμένων κατηγοριών.

Να κάνει η Δικαιοσύνη απερίσπαστη και ανεπηρέαστη το καθήκον της, αυτό είναι πάντα το ζητούμενο.