Εδώ και πενήντα χρόνια τους θερινούς μήνες, Χριστούγεννα και Πάσχα καταφεύγω σε μια έρημη γειτονιά μιας ιστορικής πολίχνης της Αττικής, σε ένα μικρό, αγροτικό σπίτι με δύο αυλές, την πάνω και την κάτω, διότι το οικόπεδο είχε δύο επίπεδα που επικοινωνούν με σκάλες τεσσάρων σκαλοπατιών. Το κάτω επίπεδο – αυλή είναι στρωμένο με πλάκες Καρύστου, το απάνω είναι χωράφι με γκαζόν και εκατό περίπου γλάστρες και γύρω – γύρω λεύκες και μερικά οπωροφόρα. Τυπικό χωριάτικο σπίτι, ισόγειο που εξασφαλίζει προστασία από τη βαβούρα και τη μικρή αγορά της κωμόπολης και τη χαρά να ζει κανείς κατά φύσιν, αφού οι συνθήκες και η οικοδομή σε ωθούν να ζεις κατά χώραν, αφού το σπίτι έχει γωνιές προσανατολισμένες σε όλες τις οπτικές του ορίζοντα και προστατευμένες από τον ήλιο και τη βροχή. Μικρός, απλός, λιτός παράδεισος με ανθρώπους που είναι καταδικασμένοι να ζουν στη χλαλοή των μεγαλουπόλεων, τις πολυκατοικίες και την επικοινωνία με αυτοκίνητα και τηλέφωνα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή