Αρασέ

Σ’ αυτούς τους Ολυμπιακούς της σιωπής, που και καρφίτσα να πέσει κάτω την ακούς, θυμάμαι τον Πύρρο Δήμα. Οχι πεποικιλμένο με τη σειρά από τα πολλά του μετάλλια, αλλά τον άλλον Πύρρο, των μουσαμαδένιων παραπηγμάτων του ΟΑΚΑ και των κελαρυστών, ακατέργαστων ακόμα, ελληνικών του. Δεν με ρώτησε κανείς αλλά θέλω να το λέω και θα το λέω συνέχεια ότι στην επαγγελματική μου ζωή δεν συνάντησα ποτέ μου πιο ελκυστική προσωπικότητα. Απ’ αυτές που ό,τι υπόσχονται άμα τη εμφανίσει, το πραγματοποιούν και με το παραπάνω. Ετσι κι έγινε, μα πιο πολύ έγινε σε άλλα πλατό, εκεί όπου τα κιλά δεν τα προσθέτει στην πλάτη σου ο κριτής με τη σφυρίχτρα αλλά η κοινωνία κι εσύ ο ίδιος. Πώς σήκωσε μόνος του το «ως εδώ» στους χρυσαυγίτες; Ακόμα το θυμάμαι κι ανατριχιάζω κι ας ήταν σύντομο το πέρασμά του από τη Βουλή. Σύντομο αλλά μνημειώδες. Δεν νομίζω ότι έχει καταφέρει άλλος να στείλει τόσα μηνύματα μια κι έξω, με ένα ξερό αρασέ.