Με την κληρονομιά της Μεταπολίτευσης

Η «Μεταπολίτευση» της 24^ης  Ιουλίου 1974 είναι από εκείνες τις ημερομηνίες ορόσημα που θυμίζουν ένα γεγονός – την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών – και ταυτόχρονα δίνουν το όνομά τους σε ολόκληρη την περίοδο που ακολουθεί – η «Μεταπολιτευτική Ελλάδα». Πρώτον, γιατί η ιστορική τομή είναι ριζική και γενικά αναγνωρίσιμη από όσους τη βίωσαν αλλά και από τους επιγενόμενους. Δεύτερον, γιατί βάζει σε νέα τροχιά την εθνική εξέλιξη για πολλά χρόνια. Πράγματι, στα χρόνια που ακολουθούν μπορεί να συμβαίνουν πολλές αλλαγές, αλλά η τροχιά και η δυναμική του αφετηριακού γεγονότος παραμένει. Κάτι τέτοιο συνέβη στη «μεταπολιτευτική Ελλάδα» μετά το 1974: άλλαξε ο κόσμος το 1989, διαλύθηκαν τα παλαιά Βαλκάνια, αλλάξαμε εθνικό νόμισμα το 2002, ενσωματωθήκαμε ακόμα περισσότερο στην υπερεθνική οντότητα ΕΕ, μπήκαμε σε μια δεκαετή οικονομική κρίση το 2009-10, παραλίγο να αυτοκτονήσουμε το 2015. Είναι κατεξοχήν ζήτημα της ιστορίας και των κοινωνικών επιστημών να ερευνούν τις συνέχειες και τις ασυνέχειες τέτοιων διαδρομών, τι παραμένει σταθερό και τι αλλάζει ριζικά, τόσο ώστε να μιλάμε για «νέα εποχή». Και η συζήτηση για το «τέλος της Μεταπολίτευσης» άρχισε από το 1985 και ακόμα συνεχίζεται. Οι πολίτες όμως είχαν τελικά την πολυτέλεια να βιώσουν τη σημαντικότερη «συνέχεια» της περιόδου, τη δημοκρατική ομαλότητα, πρωτόγνωρη για τον ελληνικό 20^ο αιώνα. Δεν την αξιολογούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Η Δημοκρατία έχει πάντα τους εχθρούς της – εσχάτως μάλιστα πληθύνανε. Επίσης οι γενιές αντιμετωπίζουν διαφορετικά το γεγονός. Για όσους γνώρισαν ή διατήρησαν μνήμες από την προ της Μεταπολίτευση κατάσταση, η ομαλότητα ήταν ιστορική κατάκτηση – αυθόρμητα συνεχίζω να γράφω με αρχικό κεφαλαίο τόσο τη Δημοκρατία όσο και τη Μεταπολίτευση. Για αρκετούς από τους νεώτερους έγινε μια «βαρετή» δημοκρατία, όπως είναι ίσως μοιραίο να γίνεται μια παγιωμένη και μακρόβια κατάσταση, πόσω μάλλον όταν διαψεύδονται τα εναλλακτικά εγχειρήματα. Αλλά αυτή η αντοχή της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας έδειξε την ιστορική της σημασία πρόσφατα, στη διάρκεια της δραματικής δεκαετίας της κρίσης, όταν την απαξίωναν οι επίγονοι της ιστορικής παράταξης που είχε υποστεί το μεγαλύτερο κόστος των παλαιών αυταρχικών καταστάσεων. Απόγειο ήταν το θλιβερό 2015, όταν οι τότε κυβερνώντες είτε έπαιζαν τη χώρα στα ζάρια είτε αναζήτησαν πρωτότυπες διεξόδους που ο Πούτιν δεν τους έδωσε.