«Εργο του Χάουεργουας είναι να δείξει ότι ο τρόπος που βλέπει τον κόσμο είναι ένας χριστιανικός τρόπος, ότι ο κόσμος του αντιστοιχεί σε μια χριστιανική τάξη για τον κόσμο και ότι μια συγκεκριμένη θέαση του κόσμου με προφανείς ηθικές και πολιτικές συνέπειες συνδέεται με μια συγκεκριμένη γλώσσα που έχει μάθει κανείς να χρησιμοποιεί μέσα στην Εκκλησία». Στην ανάλυση του Γιάννη Μπέκου για τη σκέψη του προτεστάντη θεολόγου Στάνλεϊ Χάουεργουας, στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Ανθρωπος», η «κοινή γλώσσα» των ανθρώπων παίζει πρωτεύοντα ρόλο. «Μια χριστιανική θέαση του κόσμου δεν είναι εκτός κόσμου, δεν αγνοεί τα όρια της γλώσσας, αλλά τα γεγονότα του κόσμου και η γλώσσα αποκτούν άλλες δυνατότητες» (σελ. 69). Ο ίδιος μεταφράζει τρία κείμενα του θεολόγου: «Το χριστιανικό μήνυμα, το έργο της θεολογίας και ο νέος ανθρωπισμός» (από αδημοσίευτο βιβλίο), «Θεολογικοί στοχασμοί για τη Φιλοσοφία» – αδημοσίευτο κείμενο που συνέγραψε ο Χάουεργουας ειδικά για το αφιέρωμα – και «Πώς να υπάρχει κανείς ως πράττων: γιατί ο χαρακτήρας έχει σημασία». Τη δική του συνεισφορά δίνει επίσης ο π. Ευάγγελος Γκανάς με το σημείωμα «Καμία θεωρία δεν οδηγεί στον Θεό: η μαθητεία του Στάνλεϊ Χάουεργουας στον Λούντβιχ Βιτγκενστάιν και η σημασία της για τη σύγχρονη ελλαδική θεολογία». Από τις υπόλοιπες σελίδες αξίζει να υπομνηματιστούν – ενδεικτικά, λόγω χώρου – οι μεταφράσεις της Μαριάννας Παπουτσοπούλου στο ποίημα «Κάνοντας πανιά για το Βυζάντιο» του Γέιτς και στο διήγημα «Ο θείος μου Ζιλ» του Γκι ντε Μοπασάν, το «Χωρίς εξώφυλλο» της Τασίας Βενέτη (παπαδιαμάντεια οφειλή) και η δεύτερη θεματική ενότητα του τεύχους για τις ερμηνευτικές προσεγγίσεις του αντισημιτισμού και την αντιστασιακή οργάνωση «Λευκό Ρόδο» της χιτλερικής Γερμανίας.