Τον μήνα Αύγουστο

Ο Ουμπέρτο Εκο πέθανε Φεβρουάριο. Αν μπορούσε να διαλέξει μήνα, μπορεί και να έπαιρνε τον Αύγουστο που, όπως είπε, δεν υπάρχουν ειδήσεις. Θα ήταν ένας ωραίος σαρκασμός, ένα έξοχο τρολάρισμα προς τον εαυτό του. Δεν γνωρίζω αν η ρήση του είναι δημοφιλής, όσο εδώ, στην πατρίδα του στην Ιταλία. Συχνά πιστεύω ότι κάποια πράγματα έχουν συμβεί ή ειπωθεί, μόνο και μόνο για να βολεύονται οι έλληνες δημοσιογράφοι και να ξεκινούν κομμάτια, όπως καλή ώρα αυτό. Τον ίδιο σκοπό εξυπηρετεί και η κινηματογραφική «Μέρα της μαρμότας». Είναι αμέτρητα τα κομμάτια που ξεκινούν με παραπομπή στην ταινία όπου η κάθε μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη. Ομως τον μήνα Αύγουστο, αυτοί που δεν κάνουν μπάνια και χτυπούν ράθυμα τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο, έχουν το δικαίωμα να ξεκινήσουν ένα κομμάτι με τον Ουμπέρτο Εκο. Επιτρέπεται. Ο Αύγουστος είναι ο μήνας των κλισέ. Και κάθεσαι εσύ και γράφεις για τους άδειους δρόμους και τα ήσυχα βράδια που η πόλη θα ανάβει σαν μεγάλο καράβι και τα θερινά σινεμά και τα ξενοδοχεία με πισίνες – βαρέθηκα ήδη. Και μετά έρχεται αυτή η καταραμένη πανσέληνος του Αυγούστου που ανοίγουν νυχτιάτικα οι αρχαιολογικοί χώροι λες και πρέπει σώνει και καλά να σπείρουμε εκεί μέσα γόπες και τζιβάνες και κανένα κουτάκι από μπίρα, έτσι για να προκληθεί σύγχυση στον αρχαιολόγο του μέλλοντος. Είναι κουραστικός μήνας ο Αύγουστος, σχεδόν σιχαμένος.