Όταν μιλούν οι αριθμοί και οι άνθρωποι, τότε τα λόγια περιττεύουν. Ακουσα και ‘ γω τον Ιακωβίδη, τον μοναδικό αθλητή της άρσης βαρών που μετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τι θυμήθηκα; Τα περασμένα μεγαλεία. Εδώ ισχύει, όντως, το «διηγώντας τα να κλαις». Από το ’92 και έως το 2004 είχαμε την άνοιξη του αθλήματος με τα χρυσά και τις λοιπές σπουδαίες διακρίσεις. Πύρος, Καχιασβίλι, Σαμπάνης, Κόκκας, Σαλτσίδης, Λεωνίδης, Μήτρου και ίσως να ξεχνώ κάποιον ακόμη. Αραγε, πώς φτάσαμε στο σημερινό σημείο μηδέν; Γιατί μόνο ένας στην αποστολή; Δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων. Αλλά και ταλέντων που δεν εξελίσσονται όπως πρέπει, άρα ζήτημα οργάνωσης και σχεδιασμού. ‘Η μήπως όχι;

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή