Το θολό τσάι του Ερντογάν

Τούρκικο τσάι. Κόκκινη απόχρωση, σαν κεχριμπάρι. Παραδοσιακά σερβίρεται στο γυάλινο ποτήρι που μοιάζει με τουλίπα – lale στα τουρκικά. Χρειάζεται υπομονή για να φτιαχτεί και απέχει πολύ από ένα σακουλάκι που πετάς σε βραστό νερό. Θέλει τον χρόνο του. Και καλό νερό, πράγμα όχι δεδομένο για όλους. Πρέπει να μην είναι θαμπό και να θυμίζει κόσμημα. Το τσάι στην Τουρκία είναι ιεροτελεστία. Αφορμή για καθημερινές χαλαρές «γιορτές» με τους φίλους, μια συντροφιά στο διάβασμα, στη δουλειά. Και η αρχή της ημέρας. Στα εντυπωσιακά πρωινά της Κυριακής. «Ξέρεις δεν ήταν πάντα έτσι», μου είχε πει κάποτε η φίλη που με έμαθε να το πίνω. «Στην Τουρκία πάντα πίναμε τσάι, αλλά πίναμε και πολύ καφέ. Το τσάι νίκησε κατά κράτος τον καφέ, κατά τη διάρκεια των μεγάλων οικονομικών κρίσεων», όπως μου εξηγούσε. Γιατί απλά με την ίδια πρώτη ύλη μπορούσες να φτιάξεις μεγάλη ποσότητα. Στην ανάγκη να ρίξεις ξανά ζεστό νερό και να επαναλάβεις τη διαδικασία. Το τσάι μπήκε και στα τουρκικά σίριαλ και έγινε μόδα, ως μία αγαπημένη συνήθεια κοινή για σουλτάνους, βαθύπλουτους επιχειρηματίες, μαφιόζους αλλά και λαϊκά στρώματα. Μία ψευδαίσθηση πολυτέλειας αυτοκρατορικών χρόνων που κυριάρχησε στις πιο σκοτεινές οικονομικές εποχές.