Στο ράφι του μεσημεριού

Δεν μου είναι καθόλου εύκολο να διηγηθώ με δυο λόγια το αριστούργημα «Αιολική γη», που έγραψε το 1939 ο Ηλίας Βενέζης για τον μικρό Πέτρο που ξεριζώνεται από τον τόπο του στη Μικρά Ασία για να μεταφερθεί οικογενειακώς στην αντίπερα όχθη, απ’ όπου, μαζί με τον παππού του προσπαθούν να διακρίνουν τα όρη Κιμιντένια και να ιχνογραφήσουν με το δάχτυλο τεντωμένο στον ορίζοντα την ονειρεμένη ζωή τους εκεί πέρα, σα να μην έφυγαν ποτέ από το σπίτι. Αμφιβάλλω κι αν υπάρχει ακόμα στη βιβλιοθήκη μου. Σίγουρα σε κάποιον θα το χάρισα γιατί αυτό συνήθως μου συνέβαινε όταν κάποιο βιβλίο μου άρεσε πολύ. Αλλον τρόπο να αποκτήσω φίλους δεν είχα, αν πρώτα δεν μουλιάζαμε στην ίδια πηχτή θάλασσα των μεσημεριάτικων διαβασμάτων με ζέστη, τότε που η γραφή λιώνει και σε βάφει καλύτερα. Καρατσεκαρισμένο αυτό. Εχω μια λίστα ολόκληρη από τέτοια διαβάσματα, ψυχαναγκαστικά τα πιο πολλά, γιατί τι άλλο να κάνεις όταν έξω βράζει ο τόπος, κι εσύ είσαι ακόμα παιδί φτιαγμένο μόνο από ελλείμματα και πλήξη; Για τα ελλείμματα είναι αργά πια να συζητάμε, και η θεία πλήξη θεωρείται κι αυτή έγκλημα καθοσιώσεως όσο περνούν τα χρόνια. Να, κάπως έτσι η επιστροφή σταΚιμιντένια καθίσταται αδύνατη και η ζωή μας καθώς κονταίνει, ταυτόχρονα γίνεται όλο και ρηχότερη ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.