Ο Μίλτος Τεντόγλου. Ο Στέφανος Ντούσκος. Ο Λευτέρης Πετρούνιας. Και χθες; Ο Μανώλης Καραλής. Δεν πήρε μετάλλιο, αλλά μικρή σημασία έχει. Τα έβαλε με τα… θηρία του επί κοντώ. Πήρε την τέταρτη θέση. Φόρεσε το πιο όμορφο χαμόγελό του, εκείνο που δεν αποχωρίζεται ποτέ. Και έδειξε το χαρτί με το οποίο ευχαριστούσε τη μητέρα του και τον πατέρα του. Ενας «καθαρός αέρας» του ελληνικού αθλητισμού. Ενα πλατύ χαμόγελο που εξαπλώθηκε παντού, βλέποντας αυτά τα παιδιά. Και όχι μόνο αυτά. Ολα τα παιδιά που βρίσκονται στο Τόκιο.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες γεννούν ιστορίες, γεννούν πρωταγωνιστές, γεννούν συναισθήματα. Μα πάνω απ’ όλα μας κάνει να μαθαίνουμε από πού… κρατά η σκούφια καθενός από εκείνα τα παιδιά που καθημερινά δίνουν τον δικό τους αγώνα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, τα πρωτοσέλιδα, τους μεγάλους τίτλους στις ιστοσελίδες. Ο Καραλής, ο Ντούσκος, ο Τεντόγλου γίνονται γνωστοί 1-2 φορές στα τέσσερα χρόνια. Δεν θα έπρεπε.

Είναι μια κουβέντα που έχει γίνει ξανά και ξανά. Και που θα ξαναγίνει την επόμενη φορά που ένα απ’ αυτά τα παιδιά θα ανέβει στο βάθρο ή θα δώσει μια μάχη γι’ αυτό όπως έκανε χθες ο Καραλής. Αν υπάρχει μέλλον για τον ελληνικό αθλητισμό, αυτό βρίσκεται στις περιπτώσεις των παιδιών που τραβούν έναν δικό τους, εντελώς μοναχικό δρόμο, συνήθως όχι στρωμένο με ροδοπέταλα. Που έχουν κοντά τους γονείς τους να τους στηρίζουν, πολλές φορές από το υστέρημά τους, ώστε να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους.

Το χαμόγελο του Καραλή, το κλάμα του Ιακωβίδη, το «cool» του Τεντόγλου, το σίγουρο βλέμμα του Πετρούνια δεν αποτελούν μόνο καθαρό αέρα, αλλά την απάντηση στα ομαδικά και λαοφιλή αθλήματα της χώρας. Πως εδώ υπάρχει χώρος για επιτυχίες. Υπάρχει χώρος για αληθινή εθνική υπερηφάνεια.