«Πρωτοεπισκέφθηκα τη Μύκονο το καλοκαίρι του 1955. Εκείνη την εποχή μού ήταν αδύνατο να φανταστώ τι θα συνέβαινε τα επόμενα εξήντα χρόνια στο μαγικό και ήσυχο αυτό νησί με το ένα και μοναδικό δωδεκαθέσιο λεωφορείο και την πληθώρα από γαϊδουράκια. Την ημέρα της άφιξής μου το νησί φιλοξενούσε 15 επισκέπτες. Λίγες ώρες μετά την άφιξή μου έγραψα ένα γράμμα στους γονείς μου στη Νέα Υόρκη. Τους έλεγα ότι είχα βρει το ωραιότερο μέρος της Γης κι ότι ακόμα κι αν έρχονταν με το καράβι κατευθείαν από την Αμερική, με τα στόρια κλεισμένα, μη έχοντας δει τίποτα καθ’ οδόν ή κατά την επιστροφή τους, θα άξιζε να κάνουν το ταξίδι μόνο και μόνο για να δουν τη Μύκονο. Καταλαβαίνω ότι αυτό ακούγεται σαν ψέμα σήμερα, μα είναι πέρα για πέρα αληθινό. Κοιτάζοντας σήμερα τις φωτογραφίες μου νοιώθω σαν αρχαιολόγος που ανακάλυψε κάποιο προσεκτικά σφυρηλατημένο αντικείμενο του παρελθόντος, που αποκαλύπτει την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα και τη ζωή μιας περασμένης εποχής».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή