«Ακόμα κι αν η κλιματική αλλαγή δεν υφίστατο θα ήταν καλό να την εφεύρουμε», έγραφα τρεις δεκαετίες πριν στη «Νέα Οικολογία». Τι εννοούσα; Αυτό που αρχίζουμε να κατανοούμε στις μέρες μας: την ανάγκη πρασινίσματος της οικονομίας. Ακόμη ότι οι πολιτικές αναχαίτισης των  ραγδαίων αλλαγών που  αποφέρει η διαταραχή των κλιματικών ισορροπιών, έχουν και μια σειρά άλλων  ευμενών αποτελεσμάτων, οικολογικής ή οικονομικής τάξεως: μείωση της  ατμοσφαιρικής ρύπανσης (μέσω π.χ. του περιορισμού της αυτοκίνησης αλλά και των ρυπογόνων μονάδων ηλεκτροπαραγωγής), περιορισμό της οξίνισης  νερών και  εδάφους, επιβίωση δασών και συναφών οικοσυστημάτων, καταπολέμηση της ερημοποίησης ποικίλων ζωνών (περιλαμβανομένου μεγάλου μέρους του ελληνικού εδάφους), ακόμη και πιο σοφιστικέ ζητήματα όπως η προστασία της βιοποικιλότητας, των κοραλλιογενών υφάλων, των αλιευτικών αποθεμάτων και των υγροτοπικών εκτάσεων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή